Bazen okuduğunuz, gördüğünüz ve bugünlerde en çok da izlediğiniz paylaşımlarda gördüğünüz kimseler için "bu kadar kötü nasıl olunabilir" dediğinizi duyar gibiyim.

Peki öyleyse bu insanların kötü olanları, kötülük yapanları, acaba iyi olanların kötülük yapamadığı gibi iyilik yapabilirler mi Kötü bir insanın iyi olması mümkün mü Kitaplarda yazar ki: "Kötü huyların başı da dörttür: 1- Rezalet, hikmetin zıddıdır. 2- Cübn, korkmak, yüreksiz olmak, şecaatin zıddıdır. 3- Fücur, nefse uymak, günah işlemek, iffetin zıddıdır. 4- Cevr, zulümdür. Adâletin zıddıdır. Her iyi huyun zıddı, karşılığı olan sayısız kötü huy vardır. Çünkü iyilik demek, tam orta yol demektir. Ortanın sağında, solunda olmak, iyilikten ayrılmak olur."

Demek ki iyi insan dediklerimiz orta yolda gidebilendir. Peki bu şekilde olamayanların, yaptıkları kötülük sebebiyle cezalandırılmaları onları iyi yola yani orta yola getirir mi

İnsan bilmediği bir işi bir mesleği bir davranışı yapamaz. İyiliği bilmeyenin iyilik yapmayı öğrenmesi cezalandırmakla mümkün olur mu

O hâlde herkesin kendi kendine sorması gereken bir soruyu sesli düşünelim mi

"Mahkûma ceza vermek yargının işi tamam... Peki o kişinin doğuştan itibaren mahkûm olmaya gelene kadar bu yoldan geri çevirebilmek, ona iyi olmayın iyiliğini öğreterek iyi olabilecek seviyeye getirmek kimin veya kimlerin işi Necip Fazıl'ın Reis Bey'de söylediklerini hatırlayalım. "Ben diyorum ki her fert baş ucuna "suçlu benim, herkes suçsuz!" levhasını asmalıdır" sözlerini hatırlayalım. "Soğuk kış geceleri, köprü altında yatan çıplakların vebali benim boynumda, gömleğimin yakasında..." sözünü hatırlayalım. "Gelmiş gelecek bütün fenalıkların tek sorumlusu biliyorum Dışımda ne arıyorlar İçime doğru suçluyum ben!" duygusunu. Sonra sorumuzu kendi kendimize bir düşünelim... Kimse özünde kötü olmak ister mi Kimse suçlu olmak ister mi "Hikmet" varken kimse zıddı olan "rezil olmak" ister mi

Ömer Reşat Altınok

ŞİİR

Yâd-ı yâr

İlelebet kaçsam derin uykulara

Gönlümün kemendi senden yana

Kırk defa kilit vursam da kapıma

Açılır bir al nârına

Ruhuma küçük hüzünler sığdırırım

Besler büyütürüm her gece

Sızım varlığından da zahir

Her haykırış birkaç hece

Sinemdeki yarayı görmesinler diye

Kaçıyorum kimsesiz köşelere