İnsan olarak doğarken, insanlığını kaybedenler nelerin içinde olduğunun farkındalar mı Dünya dönerken, dünyaya haykıranlar savundukları davanın arkasındalar mı Kim için ne için hangi amaçla neye hizmet ediyor Varlığa mı, yokluğa mı Biz neyiz ne yapıyoruz Soruyor muyuz neredeyiz, ne için adım atıyoruz Görüyor muyuz Dünya çığırından çıkarken, insanlık nereye gidiyor

Bu dünyada neredeyiz ne yapıyoruz ve yapamadıklarımıza üzülüyor muyuz Neydik, ne olduk, kimdik, kimlerden olduk. Biz, bu millet, ne ara vatanına vatansızlaştı Tarih anlatıyor da anlayan kim var ki, anladığını kavrayabilecek. Varlıklarını dahi unutan bir Türk uyuyor.

Ruhlarının çekilmesine, kanlarının karışmasına, akıllarının çalınmasına sessizce. Biz ne yapıyoruz Sessiz kalacak kadar güçsüz müyüz Neyin içinde savaş veriyoruz Esirliği neye değişiyoruz Özgürlük adı altında, hainliği mesken tutan vatanına para için kıyan, bebekleri para karşılığı satan, bunun üzerine eğlenebilen zalimler için mi Ne oluyoruz, neye sessiz kalıp, susarak bitmesini bekliyoruz. Bu vatan ölmeyen şehitlerin, kanlarıyla ayakta durmuyor mu Ne oldu da hepsinin kanlarını yok sayarak kirlenmesine göz yumuluyor Sessizlik öldürücü bir yılan gibi değil mi Ölenlerin şehitliği, bu toprakları diri tutarken, yaşayanların öldürücü zulmü, bu insanlığı insafsızlık savaşında, mağlup etmiyor mu Neydik ne oluyoruz. Bu dünyanın, kiriyle kirlenmemesi gereken bebeklerin, masum kalpleri, ne uğruna katlediliyor. Allahü teâlâya isyan etmek değil amacım. Hâşâ, zulmedenlerin, kirli kalplerine olan öfkem. Onların, çocuklardan istedikleri, para karşılığı alınan bedenlerken, sessizliğin ağır yükü altında eziliyormuş gibi hissediyorum.

Rumeysa Ongün-İzmir

ŞİİR

Bizim yaylalar

Derelerin suyu, coşkun akardı,

Sığmazdı bendine, dolar taşardı.

Kırlarında renk renk, çiçek açardı,

Ne kadar güzeldi, bizim yaylalar

Her taraf yemyeşil, rengârenk çiçek,

Papatya gelincik, menekşe gerçek

Arı vızıltısı, kuş sesleri, türlü kelebek,

Ne kadar güzeldi, bizim yaylalar.

Kuş sesleri yayılırdı, kıra ovaya,

Arı bal taşırdı, her çiçekten kovaya

Gün kararır, herkes döner yuvaya,

Ne kadar güzeldi, bizim yaylalar

Koyunlar meleşir, ardında kuzu,

Anayı arardı, şaşkın buzağı.

Sevimli oğlağın çekilmez nazı,

Ne kadar güzeldi, bizim yaylalar.

Haziran gelince, yayla çıkardı,

Genç ihtiyar, bir heyecan yaşardı.

Denk yüklenir, kağnı yokuşları aşardı,