Makinenin önünde dikiliyorum. Çünkü boş... Birçok şey boş hayatta lakin dolduruyorsun bir şekilde. Kendinden ya da tamamıyla kendini vererek. Hep tükenerek, biterek, eksilerek.

Bu boş oldu mu adım atamıyorsun şehirde. Geçirmiyorlar, bindirmiyorlar, yüzüne bile bakmıyorlar. Güvenliğe soruyorum... Nerede

Gözlerini devirerek, kaşlarını kaldırarak, parmağını boşluğa daldırarak işaret ediyor çenesiyle.

Hicaz pulu gibi yapıştırıyorum kartı. Sanırım makinenin içine saklanmış olan bir kadın konuşuyor:

- İşleminiz yapılıyor... Lütfen sadece kâğıt para koyunuz.

Benim korktuğum işte tam da bu... İşlemimiz yapılıyor!.. Devamlı işleme tabiyiz... Hiç durmadan işliyorlar bizi. Talaş alıyorlar, çapak alıyorlar, deliyorlar, oyuyorlar, köşelerimizi kesiyorlar, frezeden geçiriyorlar.

İstedikleri şekle sokuncaya kadar tornada döndürüyorlar. Makine elli kâğıdı yutuyor... Minik kadın ''lütfen bekleyiniz'' diyor. Bekliyorum... Milletçe en iyi yaptığımız şeydir beklemek. Bayılırız beklemeye, beklerken hayaller kurmaya, hayallerin içinden fırlayıp düşlere yuvarlanmaya.

Gözüm ekranda, her şeyin düzelmesini, yüzümüzün gülmesini, bu günlerin geçmesini diliyorum sessizce. "Kart yüklemeniz tamamlandı" diyor abla. İşlemimi bitirdiler demek... İstek ve dilekler de yüklendi mi acaba Yüklenmiştir mutlaka... Ama neden çoğalmış hissetmiyorum kendimi

"Hadi kullan" diyorum, basıyorum turnikeye... "dıı dııtt" Bunu hissettim... Eksiliyorum!..

Hakan Kınay

ŞİİR

Sizin olsun...

Bıktım şu arazi davalarından,

O tarla senindi bu tarla benim;

İllallah dedirten kavgalarından,

Hepsi sizin olsun olmasın benim.

Kardeşi kardeşiyle kavga ediyor,

Evlat babasıyla küs konuşmuyor,

Komşu komşusuna dargın gidiyor,

Hepsi sizin olsun olmasın benim.

Miras düşer hemen kavgalar başlar,

Şeytan kışkırtınca öfkeler parlar,

Ölen ölür kalan mahpusu boylar,

Hepsi sizin olsun olmasın benim.

Bir evlik toprağım ve bahçem olsun,

İhtiyaç görecek bir akçem olsun,

Alın toprakları gözünüz doysun,

Vicdanlar rahatsa olmasın benim.