Onu dolmuştaki agresif davranışıyla fark ettim. Herkesten her şeyden mutsuz, şikâyetçiydi. En arka koltuğun ortasına oturmuş, iki yana da geçit vermiyordu. Aynı duyguda olan birisi yanına yaklaştığında kesin bir münakaşa çıkardı. Zor zahmet yanına geçtim.

-Merhaba nasılsın teyze, dedim.

Yüzüme bakıp gülümsedi. Aramızdaki ilk iletişimdi. İkimizin de poşetleri vardı. Bu poşetler her ikimizin de hareketimizi zorlaştırıyordu. Benim kendisiyle konuşmak istediğimi samimi bulunca o da benimle konuşmaya karar verdi. Öyle ki ne çok konuşacağı şeyler varmış meğer diyesi geliyordu insanın.

Konuşmaya hasret konuşurken ineceği durağı kaçırmıştı. Panikle kalktı ve aynı yerde indik. Elinden tuttum inerken. Ürkekçe uzattı cansız elini.

"Hadi ben seni karşıya geçireyim, ver elindeki poşetleri" dedim.

Yüzüme baktı yine, bu kez "ay gözlerin çok güzelmiş" dedi.

"Teşekkür ederim adım Sevil, senin ismin ne teyzecim" dedim.

"Güllü" dedi. Yola koyulduk ve sohbete devam ettik. Felç geçirdiğini, eşinin vefat ettiğini, hiç çocuğunun olmadığını; akrabalarının arayıp sormadığından bahsetti.

Evine kadar gittik. "Şimdi sen bir bardak çayımı içmeyecek misin" dedi.

"Söz sana gelip seninle çay içeceğim" dedim. Sevindi "iyi insanlar da varmış dünyada" dedi. "Evet, hem de çok" dedim, gülümsedi. Agresif hâli gitmiş, yerine pamuk teyze gelmişti. Agresifliğin fark edilmek için gayriihtiyari tepki olduğunu fark etmiştim. Bir etki bırak insanlarda, nefret ya da sevgi... İnsanıperişan eden, duyarsızlık ve görmezden gelinmektir. Dünyanın en acı hissiydi fark edilmemek ve o, bunu fark ettirmişti.

Lalezar

ŞİİR

Ey oğul!

Derdin olursa Rahman yeter,

Hastaysan Rahim yeter,

Borçluysan Hayyu Kayyum yeter.

Söyleyene "Hasbünallah" yeter,

Ama ona güvenmeyene

Hiçbir şey yetmez, oğul!

Geçim isteyene kanaat yeter,

Acıkana kuru ekmek yeter,

Hane dileyene kulübe yeter,

Gönülsüz olana dünyalar versen,

Kâr etmez, oğul!

Hastaya Eyyûb'un sabrı yeter,

Saltanat için Süleyman'ın mülkü yeter,

Tutsaklara Yusuf'un tevekkülü yeter,