İnsanın fıtratında inanmak vardır. İnanmayan insan yoktur. "Ateistler" dahi inkâra inanmak üzerinedir: "Ben ateistim" diye kaçış yolu arayanlar bir yere kadar kaçabildiler. Bugün ise ateizmden daha tehlikeli bir tutum ortaya çıktı: Agnostisizm (bilinmezcilik).

Agnostikler şöyle der:

"Yaratıcının varlığını kanıtlamak mümkün değildir; ancak yokluğunu ispatlamak da imkânsızdır. O hâlde biz 'vardır' da demeyiz 'yoktur' da... Bilmeyiz."

Şüphesiz "bilmiyorum" demek ilimlerin anahtarıdır; insan o anda öğrenmeye başlar. Fakat inanç böyle bir şey değildir. Agnostiklerin anlamadığı nokta şudur: Eğer Allah varlığını gözle görülür şekilde ispatlamış olsaydı, bu bir imtihan olmazdı. İmtihan olmazsa, cennet de cehennem de olmazdı.

Kur'ân-ı Kerim, insanı "ahseni takvîm" (en güzel kıvamda) olarak tarif ederken, inkâr edenleri "esfel-i sâfilîn" (aşağıların aşağısı) olarak nitelendirir. Görmediği ilaha sırf iman ettiği için insan en yüksek mertebeye çıkarken; delillere rağmen inkâr eden, hayvandan bile aşağı düşer. Ateistlerin hiç olmazsa bir iddiası vardır. Fakat agnostikler, "biz bilmeyiz" deyip kenara çekilerek sorumluluğu reddeder. Asıl tehlike budur. Bu söylemlerim ateistliği asla yüceltmez yukarıda bahsettiğim argümanlar dahi ateistliği çürütmeye yeter. Bu şekilde açıklamamın sebebi "bilemem ben" diyen birine hiçbir şey anlatamazsın inkâr edeni iman ettirebilirsin ikisini de yapmayana faydanın bulunması çok daha zor olur. Kapağı kapalı bir kaba su dolduramazsınız.

Bugünün gençleri "ben agnostiğim" diyerek hayatlarını diledikleri gibi yaşayabileceklerini zannediyorlar. Fakat iman etmeyen ruh, bir noktadan sonra şükredemiyor, dua edemiyor, içini dökeceği bir merci bulamıyor. Yüreğinde biriken boşluğu başka şeylerle doldurmaya çalışıyor: Kimisi bağımlılıklara sürükleniyor, kimisi intiharı son çıkış yolu sanıyor.

Bilinmezcilik nedir Biliniz. Biliniz ki bilinçlendiresiniz.

Tarık Kara

ŞİİR

Masum sesi

Yaş değmemiş gözlerine bir derin kuyu

Tozlanmış kirpiklerin ağla geceler boyu

Sana anlatır olsa dağların dili,

Nice çınarlar gitti, kaldı kökleri.

İçimde yanar tupturuncu bir ateş