Gençler Olmadan BİZ Olamayız!

YAŞAR DEĞİRMENCİ

Günümüzde işgaller yalnızca fiziki sınırlarımızda değil, çok daha sinsi bir biçimde zihinlerde, kalplerde ve kültürlerde yaşanmaktadır. Fiilî işgal, görülebilir ve dolayısıyla karşı konulabilir bir tehlikedir; ancak zihnî işgal, modern dünyanın görünmez ağları içinde bireyin ruhuna sızar. Bu durum özellikle gençlik üzerinde derin izler bırakmakta; inanç, kimlik ve aidiyet duygularını aşındırmaktadır. Dolayısıyla gençlikle maddî ve manevî bağ kurmak artık sadece sosyal bir sorumluluk değil, bir millî güvenlik meselesi hâline gelmiştir.

Bugünün gençliği, dijital çağın "hız-haz-hırs" üçgeninde biçimlenmektedir. Sosyal medya platformları, diziler, oyunlar ve yapay gerçeklik evreleri, gençlerin düşünme biçimini dönüştürmekte, onları görünmez bir kültürel kuşatma altına almaktadır. Bu süreç, gençleri yalnızca dinî kimliğinden değil, kendi tarihî köklerinden ve millî aidiyetinden de uzaklaştırmaktadır. Bu tablo, yalnızca ahlaki bir sorun değil; aynı zamanda bir medeniyet krizidir. Çünkü bir milletin geleceği, gençliğinin yönüyle belirlenir. Gençliği kendi kimliğinden kopan bir toplumun geleceği, dış müdahalelere açık hale gelir.

Bu yozlaşmanın temelinde gençler değil, onları koruyamayan sistemler, eğitimi araçsallaştıran politikalar ve örnek olamayan yetişkin kuşaklar vardır. Gençliği yalnızca biyolojik bir varlık olarak yaşatmak, fakat kültürel ve ruhsal bağlamda ihmal etmek, geleceğin temellerini çürütmektir.

Bir ülke, kendi gençliğini kaybederse, önce değerlerini, sonra da geleceğini kaybeder. Bu yüzden çözüm, gençleri suçlamakta değil, onlara yön gösterecek yeni bir dil, yeni bir metodoloji geliştirmektedir.

Dönüşüm kaçınılmazdır; önemli olan bu dönüşümün yönünü belirlemektir. Modern dünyayla çatışmadan, onun teknolojik ve entelektüel birikiminden faydalanarak, fakat öz değerlerimizi kaybetmeden bir denge kurmak mümkündür. Bu bağlamda "Biz kalarak değişmek; değişerek biz kalmak" ilkesi, yeni nesil bir eğitim ve kültür anlayışının omurgasını oluşturmalıdır.

Sekülerleşmenin panzehiri, dogmatizm değil; İslam'ın evrensel adalet, merhamet ve hikmet ilkelerinin yeniden hayata taşınmasıdır. Gençliğin yeniden inşası, sadece ders kitaplarıyla değil, insanın üç dünyasının zihin, kalp ve ruh, birlikte inşasıyla mümkündür.

Bu noktada yeni bir metodolojiye ihtiyaç vardır:

Okuma seferberliği: Kısa ama nitelikli okumalarla düşünme alışkanlığı kazandırmak.

İrade terbiyesi: Sanat, spor ve gönüllülükle sorumluluk duygusunu pekiştirmek.

Manevî-fikrî halkalar: Gençleri değerlerle buluşturacak küçük topluluklar oluşturmak.

Aile eğitimi: Anne-baba okullarıyla ebeveynlerin bilinçlendirilmesi.

Ahlaki ekosistem: Harama giden yolları kapatan, iffeti ve adaleti teşvik eden toplumsal sistemler.

Medya okuryazarlığı: Kültürel kuşatmaya karşı eleştirel bilinç geliştirmek.

Bu adımlar, sadece bireyleri değil, toplumun ruhunu da onaracaktır.