Cihad canlılıktır! (2)

YAŞAR DEĞİRMENCİ

Kaybedilen kaybettirilen cihat ruhunu yaşayalım yaşatalım!

Cihat kavramının düşüncesi de fikri de anlayışı da asli unsurlarından oynatıldı. Ölmek ve öldürmekten ibaretgörüldü.

İslâm'ın ilk yıllarında "nefis mücadelesi" ve "hakikati ayakta tutma", büyük cihad manasına geliyordu. Cihad, Osmanlı'da ise "düzeni muhafaza" ve "adâlet dağıtma" aracıydı.

20. yüzyılda Batılı güçler, cihad kavramını, oluşturdukları radikal grupları sinsi bir şekilde destekleyerek kirletti. Günümüzde de cihad kavramı ya yanlış anlaşılmış, algılanmış ya da gündelik hayattan uzaklaştırılmıştır. Hâlbuki cihad, toplumun adâlet, merhamet, dayanışma direniş ve mücadele ruhunu diri tutan bir değer olarak var olmalıdır.

Cihad düşüncesinin ve cihad ruhunun zayıflaması; Müslüman toplumları edilgen, dağınık, pasifize etmiş ve yönsüz bırakmıştır.

Siyasette liyakat ve adâletin zayıfladığı, kaybolduğu yerde cihad, bir dava ruhu olmaktan çıkarak, yerini çıkar ilişkilerine bırakıyor. Siyasî dil, ümmetin ve milletin ortak davası yerine Batı'nın uşaklığı hesaplarına dayanıyor.

Filistin'de çocuklar öldürülüyor, Doğu Türkistan'da insanlar dinlerinden ve milliyetlerinden ötürü baskı görüyor; ama İslâm dünyasının büyük kısmı sessiz. Bu sessizlik, duyarsızlık ve hareketsizlik, cihad ruhunun zayıfladığının, kaybolduğunun en acı göstergesidir.

Küresel projeler etkisi altında medya, cihad kavramını terörle özdeşleştirdi. Müslümanlar, "cihad" dediğinde terörist muamelesi görmekten korkar oldu. Bugünün gençleri; tüketim kültürü, sosyal medya bağımlılığı ve kolaycı hayat tarzıyla yetişiyor. "Çalışma, mücadele, sabır ve dava bilinci" yerine "hızlı haz" ve "kolay başarı" öne çıkıyor. Böyle olunca cihat kelimesi bile yok hayatlarında. Cihad, yüreği Allah rızası için çarpanların sessiz çığlığıdır. Bugün o çığlık, modern zamanların gürültüsünde kaybolmuş durumda. Ya yeniden umut olacağız. Bir tweet değil, bir adım atacağız. Bir paylaşım değil, dertlerimiz-sevinçlerimiz-meselelerimiz bizi "cihat ruhu"nda toplayacak. "Sadece konuşup seyirci kalanlar" olmayacağız. Anlaşılıyor ki cihad, sadece savaş meydanlarının değil; kalemin, kitabın, hitabetin, adâletin, merhametin, alın terinin, paylaşmanın, yardımlaşmanın, dayanışmanın, vatan-millet-bayrak bekası için siyaset ötesi birlik ve beraberliğin de ismidir.

Bugün ümmete ve millete düşen en büyük vazife, cihadı yeniden anlamaktır: Hak, hukuk, vatan, millet, bayrak ve mazlum için mücadele, adâlet için gayret, nefisle mücadele, zalime karşı direnç ve mücahede…

Türkiye'de siyasi-İslami hareket kendi davasını İslam davası olarak görüyor. Cemaatler kendi davasını İslam davası zannediyor. Tarikatlar da kendi davasını İslam davası zannediyor. Türkiye'de hiçbir İslami grubun; siyasi-İslamî hareketlerin, cemaatlerin, tarikatların, diyanet çevresinin, ilahiyatçıların direniş kavramını, cihadı ve el-emr-i bi-l'maruf kavramını merkeze alan bir Müslümanlık düşüncesi olmadı. İlahiyat Fakültelerinde böyle bir Müslümanlık öğretilmedi. Diyanet İşleri Başkanlığı'nın vaaz ve hutbelerinde böyle bir Müslümanlık telkin edilmedi. Rejimime rahatsızlık vermeyen, kutsallaştırılan "laiklik ve Kemalizm" ile uyumlu bir din anlayışı yerleştirildi. Cemaatlerin de bir "Dâvâ ve İdeal" tarafları olmadı. Cihat-Mücadele-Mücahede ile küfrü tanıma ve tavır koyma da olmadı. Müslümanlığın davasını gütmek için bir eğitim faaliyeti gösterilmedi. Bu cemaat ve grupların, siyasi partilerin televizyonlarında, sosyal medyasında cihat ruhu taşıyan Müslümanlığın izlerini göremezsiniz. Cihad bizim lügatımızda yok. Emr-i bi'l-maruf, nehyi anil münker semtimize uğramadı. Nemelazımcılık, hiçbir şeye karışmama yerleşti.