Annemin ve köydeki diğer kadınların dilinde deprem bir milattı. Bir olayın ne zaman meydana geldiğini, bir kimsenin ne zaman doğduğunu veya birinin hangi tarihte öldüğünü yahut evlendiğini anlatırken "beriya erdhejê" (Depremden önce) veya "piştî erdhejê" (Depremden sonra) "falan yılda" derlerdi. Sözünü ettikleri deprem de ben doğmadan otuz yıl kadar önce Erciş'te yaşanmıştı. Yani geçen yüzyılın otuzlu yıllarında. Onca zaman geçmiş, sarsıntısı hala devam ediyordu. Deprem, sadece yeri değil, duyguları, algıları da sarsıyor, zaman kavramını da kendine göre şekillendiriyordu. Zaten Kürtçede deprem için kullanılan "erdhej" kelimesi "yer sarsılması" demektir. Arapçadaki "zelzele" de o anlamdadır. Bu sarsıntının etkisi o kadar güçlüdür ki yıllarca unutulmaz, dillerde milat olur. Zeminin ve zihnin yaşadığı sarsıntı bitmek nedir bilmez. Sarsıntı geçip giden birkaç saniyelik bir fiil olmaktan çıkıp dünya durdukça duracak bir isim oluverir.

2015 yılı 1 Kasım seçimlerinde AK Parti'den Van milletvekili adayıydım. 2011 Van-Erciş depremi üzerinden dört yıla yakın bir zaman geçmişti. Tecrübeli bir siyasetçi değildim. Hatta siyasetçi bile değildim. Seçim çalışmaları yapmak üzere İstanbul'dan Van'a giderken globalinden tutun, ülkeseline, yereline kadar birkaç proje, öneri derledim zihnimde. Siyasi propaganda yaparken hemşerilerime anlatacaktım bu çoğu soyut, Van gündemine göre önemli ölçüde afaki sayılan projeleri. Belki de entelektüel farkımı ortaya koymak istemiştim, kim bilir. Bir iki toplantıdan sonra depreme tutulmuş gibi sarsılarak kendime geldim. Kimsenin benim zihin içi soyut projelerime dönüp baktığı yoktu. Vanlıların gündemi beklemediğim kadar farklıydı, ayakları yere basan sözlerdi ve bastıkları yer de durmadan sarsılıyordu. Varsa yoksa deprem, depremin yıkımları, henüz tamamlanmamış konutlar, TOKİ evleri, üşüten konteynerler, düzgün çalışmayan yardım organizasyonları... ana gündemlerini oluşturuyordu. Bazen başka konulara da giriyorlardı, başka mevzulara dair soruları da oluyordu ama mutlaka konuşmanın bir yerinde sözü depreme getirirlerdi. Depremi dilinde bir milat haline getiren annemi hatırladım. Van-Erciş için milat depremdir, burası yaralı bir şehirdir ve yaraya merhem olmayacak lakırdıya yer yoktur burada, dedim.

Hafta sonu, Belediyenin organize ettiği kitap fuarı bünyesindeki imza gününe katılmak üzere Malatya'ya gitmiştim. Birkaç dernekte konuşmalar yaptım, sohbet ettim Malatyalı dostlarla. Değerli dostum Malatyalı Yazar Bayram Karaçor'un kardeşlerinin ortakları önceki dönem Milletvekillerinden Hakan Kahtalı ile birlikte yönettikleri şirketin bahçesindeki çardakta güzel vakitler geçirdik. Bayram ağabeyin yaşı yüze yaklaşan babası Hacı Veysel amcanın elini öptüm. Detaya girmeyeceğim, eminim o da istemez ama şu kadarını söyleyeyim, hacı amca tam bir fazilet abidesiydi. Nereden icap ettiyse söz "damat" kelimesinin Kürtçesi olan "Zava"ya geldi. Bayram abi "biz "Domot" diyoruz" dedi. Hacı amcaya "Damat"ın Kürtçesi nedir diye sorduk, "Domot e lo" dedi. O yaşta bu zinde ve espri kabiliyetine hayran kaldım. Bu sırada Malatyalı rahmetli Ahmet Kekeç aklıma geldi. Bir gün bana "Babama sordum "canım sıkılıyor" Kürtçede nasıl söylenir diye. Dedi ki: Canımin sığılmış dibe lo" demişti.