"Bekir Efendi sen bu kızı oğluma ver seni eskiden beri tanıyoruz merhabamız var" der.
Zeynep hala uzun kış gecelerinde hayatını anlatırdı, ben de can kulağıyla dinlerdim. Anlatırken de başımı okşar "Orhan sen büyüyünce kızlarının çok kıymetini bil onları hiç incitme. Dünyada sırtın yere gelmez" derdi.

1970 yıllarda annem babam her kış Malazgirt'ten İstanbul'a gezmeye giderdi. Zeynep halam da dul olduğundan onu eve getirirlerdi, bize bakardı. Çok saliha bir kadındı, Allah rahmet eylesin.

Zeynep'in küçük yaştayken annesi, eşkıyalar tarafından öldürülür öksüz kalır. Zeynep binbir çileyle analık elinde birçok zahmetler çeke çeke büyür on dört yaşlarına gelir. En büyük destekçisi amcası Hacı İbrahim, o da o yıl askere gider. Alman harbi dedikleri 2. Dünya Savaşı sebebiyle, tam dört yıl askerlik yapacaktır.

Zeynep, ailenin en güçlü kuvvetli kızı, bütün zor işleri ona yaptırırlar, en çok güvendiği ve dertleştiği amcası da askere gidince Zeynep biraz korumasız da kalmıştır.

Bir sonbahar günü Bekir'in Göksu nahiyesinde misafirleri gelir. Akşam hoş beş ederler. Gelenler "Yahu Bekir Efendi bizim oğlana kız arıyoruz, hiç bildiğin yerde uygun kız var mı Dünür olup isteyelim" der.

Evin hanımı Zeynep'in analığı bunu duyunca hemen kocasını ev tarafına çağırır. "Madem oğullarına kız arıyorlar, Zeynep'i bunlara verelim. Ben de kurtulurum o da kurtulur" der.

Bekir, kızım daha küçük dese de analığı laf kalabalığıyla ikna eder.

Bekir gelip dünürlere konuyu anlatınca oğlanın babası da sevinir. Zaten benim oğlum askerliğinin bitmesine iki buçuk sene var. Biz nişan yüzüğünü takalım. Oğlan askerden geldikten sonra düğünü yaparız" der...