Mezun olduğum gün cebimde beş kuruş yoktu. Arkadaşlarım yastığımın kenarına gizlice para bırakırdı. Utanırdım ama o destekler olmasa ayakta kalamazdım.Günlerce iş aradım, kilometrelerce yürüdüm.Bir gün her zamanki gibi başım eğik eve dönerken yerde bir altın küpe buldum. Kimbilir kim kaybetmişti... Benim sevindiğim kadar onu kaybeden belki benden çok üzülecekti. Lakin çaresizlik vardı. Ne yapabilirdim Rabbimden niyaz ettim. Onun geçmişlerinin hayrına diyerek götürüp onu kuyumcuda bozdurdum. O gün o küpe yoluma çıkmasaydı aç kalacaktım, o gün Rabbim beni o küpe sayesinde aç bırakmamıştı.Üstat Necip Fazıl'ın dediği gibi: "O var" idi...Bir süre oradan aldığım üç kuruşla geçinirken iş bulmak ve çalışmak için gece gündüz iş aradım.Bir yerde iş buldum hostluk yaptım. Hani genelde otellerde, restoranlarda ve benzeri yerlerde müşterileri karşılamak, yönlendirmek ve yardımcı olmakla görevli olan kişiler var ya o görevi yerine getirmeye çalıştım. Sonra denk geldi kuryelik yapmaya başladım. Çok daha fazla yorucuydu ama biraz daha geliri vardı... Sonra bir kantinde iş buldum kantinde çalıştımHayatın zorluğu okumanın zorluğunun yanında ne kadar fazlaymış onu anlıyordum.Ekmekaslanın ağzında dedikleri bu olsa gerekti...Diploma diyorsanız işte diplomam vardı ama iş bulamıyordum. Bütün kapılar tek tek yüzüme kapandı."Üniversite mezununu işçi olarak almıyoruz" dediler. Hayret ki ne hayret işçi olarak bile kabul edilmedim. Atama yok, kadro yok… Hep yok.Ama en acısı; bu yokluk yalnızca bana ait değil. Aynı çarkta ezilen, umudu kırılan, işsizlik girdabında boğulan nice genç var. Kimi mescitte uyuyor, kimi ailesine mahcup oluyor, kimi de çaresizlikle intiharın eşiğine sürükleniyor. Onların da diplomaları var ama torpilleri yok.Diploma kâğıt parçasına, emek değersizliğe, umut çaresizliğe dönüşüyorsa, burada kaybeden yalnız biz değiliz. Bu ülkenin geleceği kayboluyor. Çünkü gençliğin umudu kırılırsa, yarınlarımız da karanlığa gömülür.Bugün çok iyi yerlerde değilim, çok paralar da kazanmıyorum ama bu zamana kolay gelmedim. Her adımımın ardında alın teri, sabır ve direnç var. Ve biliyorum kibu hikâye yalnızca benim değil, umudunu yitirmemek için direnen herkesin hikâyesi.