"Bağıran tekbir getiren inleyenlerin sesleriyle Erzurum semaları âdeta yankılanıyordu..."

Osmanlı'nın son döneminde Erzurum'da bir kısım Ermeni komitacının zulmüne maruz kalan dedemin hatırasını onun ağzından anlatmaya devam ediyorum...

"Osman amca kurtuldu gitti. Bizi toplu hâlde Erzurum'a getirdiler. İstasyon alt tarafında bir surun içine aldılar. Duvarların üstünde ve kapı önlerinde silahlı Ermeni çetecileri nöbet bekliyorlardı. Arada bir bizden biraz ses çıkaranları teker teker dışarı çıkarıp götürüyorlardı. Onlar bir daha gelmiyordu. Dönen Ermeni çetenin ise süngüsünden kan damlıyordu. Babama "baba bu gidenleri bu Ermeniler galiba öldürüyor" dedim. Babam da yok oğlum öle bir şey olmaz gün ağarınca bizleri çalıştırmaya götüreceklerdir" diye teselli veriyordu.

Şafak söktü, sabah namazı vakti girince babam bir kerpici önüne koydu. Onunla teyemmüm ederek sabah namazını kılmaya başladı. Son teşehhütte idi. Ermeni çeteleri bizleri taradılar. Babam göğsünden vurulup üzerime düştü. Öyle bir yaylım ateşi ki sanki kıyamet kopmuştu. Bağıran tekbir getiren inleyenlerin sesleri birbirine karışmıştı. Bir uğultu hâlinde sabahın o sessizliğinde Erzurum semaları yankılanıyordu. Ben ve hala oğlum Kaya, cesetleri üzerimize çekerek cesetlerin altında kaldık. Silah sesleri biraz durdu. Biri tekbir getirdi ey ahali sağ olan varsa ayağa kalksın. Ayağa kalkanı tekrar tarayıp onu öldürüyorlardı. Ermeni çeteler bu sefer cesetlerin üzerinde gezerek kasaturaları cesetlere sokup sokup çıkarıyorlardı. Oara bir kasatura ayak topuğuma isabet etti. Delip geçti. Biz korkudan gıkımızı bile çıkaramadık. Ondan sonra bayağı bir sessizlik oldu. Biri bağırdı: