"Galiba kapatmaya gidiyoruz" denilince gözlüğünü çıkarıp hüngür hüngür ağlamıştı...

2021 yılının Ekim ayında Süleyman abimizi kaybettik. Bolu'ya ilk geldiğim günlerde yolda karşılaşıp tanışmıştık; heybetiyle o günü hâlâ hatırlıyorum...

Aradan yıllar geçti ama unutmak mümkün mü Nice yaşanmışlıklar var, hangisini dile getirmek istesem hayalimde gözümde minik bir buğu bırakıyor. Tıpkı gökkuşağında rengârenk parlayan avucumuzdaki sabun köpüğü baloncuklar gibi... Sevmeye bile dokunsan avucunda bir zerre ıslaklık gibi uçup kalıyorlar...

Ameliyat sonrası ziyarete gittiğimizde bizi kapıda görünce öyle sevinmişti ki, gözlerinin içi âdeta gülüyordu. Çok samimi, gönlü güzel bir abimizdi.

"Ne iyi ettiniz de geldiniz. Allah sizden razı olsun. Rabbim ecdadınıza rahmet eylesin. Sizlere iyilikler versin... Beni çok sevindirdiniz Allah da sizleri sevindirsin" diye dua etti...

Yurt yönetmeliği değişince kaldığımız bina yetersiz kaldı, yeni bir yer arandı. Müdürler ve gönüllü abiler çok uğraştı ama bir türlü uygun yurt bulunamadı.

Bolu İhlas Yurdu'nun ilk müdürü olan Süleyman abi de toplantıya çağrılmıştı. Durum kendisine anlatıldı ve "şimdi ne olacak" denildiğinde cevap olarak:

"Maalesef bina bulamadık, galiba kapatmaya gidiyoruz" denildi. Bu kararı duyunca hiç gözümün önünden gitmiyor, gözlüğünü çıkarıp hüngür hüngür ağlamıştı. Onun bu samimi duası kabul oldu ve kısa süre içinde yeni bir yurt binası bulundu.

Korona günlerinde İstanbul'a tayinim çıkmıştı ama sık sık Bolu'ya ziyarete gelirdim. Yine bu ziyaretlerimden birisinde gece rüyamda onu gördüm. Cuma namazına gelmişti. İçimden "Yaşı da var, korona zamanında mescide niye geliyor" diye kızmıştım. Tam o sırada biri uyandırdı: "Abi kalk, Süleyman abinin kalbi durmuş."