"Zihnimdeki tüm hatıraları zorluyorum. Bölük pörçük görüntüler hafızama konuyor ama..."

Yetiştirme yurdundaki hatıramı anlatmaya devam ediyorum.

Müdür beyin odasından çıktığımda zorluyorum yeniden çocuk beynimi Zihnimdeki tüm hatıraları zorluyorum Bölük pörçük görüntüler hafızama konmaya başlıyor Hayal meyal hatırladığım bir kadını zihnimde tanımaya çalışıyorum

Elimden tutuyordu Göz göze geldiğimizde de sürekli yüzüme gülümsüyor ve kulağıma bir şeyler fısıldıyordu Öpüyor kokluyordu Ardından koluma tükenmez kalemle bir saat çiziyordu Sonra

Sonra bu silüet gittikçe silikleşiyor ve o gülümseyen muhayyel çehre, nokta nokta kayboluyordu.

Gözlerimi kırpıştırdım. Of Yok Yok işte

Ya babam Babamı da hiç tanımadım. Hayatta babam var mı, onu da bilmiyorum. Yaşıyor ise kim bilir nasıl biri Yüzünün şekli, boyu posu, konuşması, giyimi kuşamı, zevkleri, davranışları

Ya babam yoksa

O zaman zaten hiçbirinin bir anlamı yok Zaten önemli değil

Peki ben niye buradayım Kendimi bildim bileli bu dört duvar arasındayım "Yetiştirme yurdu" diyor dışarıdaki insanlar buraya

Biz ise bu dört duvar arasındaki arkadaşlarla birlikte, bize bakıcılık yapan görevli kimselerin yönetiminde yaşıyoruz

Bize sunulan bu hayatı oluşturmada bizim hiçbir rolümüz yok. Her evde bir anne ve baba vardır kardeşlerden başka Burada kardeş olmasa da kardeş gibi arkadaşlar var Bakıcılar değil, öğretmenler var, hemşireler var, okul müdürü var Hepsi var Ama "anne" ve "baba" yok