"Yünden yapılı Anadolu motifleriyle nakışlı renkli heybelerimize bir şeyler doldurduk..."

Malazgirt'in bir köyünde yaz dönemi bir medresede okuyorduk, yıl 1975-76... Ben de 13 veya 14 yaşındaydım. Gezmeyi seven insanlarla iletişim kuran, o günün şartlarına göre bakımlı iyi giyinen biriyim.

Arkadaşlarımızın çoğu yamalı elbise giyinirken biz ütülü elbise giyerdik. Okuduğumuz medresede Bekir isminde bir abimiz vardı. Bekir, yirmi yaşlarında evli; iki sefer Ağrı'ya bir sefer de İstanbul'a gitmiş, şehir görmüş medenî, görgülü terbiyeli; ilim aşkıyla yanıp tutuşan bir abimizdi.

Bekir medresede derslerimizde yardımcı olur bizlere abilik yapardı. Bekir abinin babası daha o küçükken vefat etmiş yetim olarak büyümüştü, bir yaşlı annesi vardı.

O yıl biz Manisa'ya göç edecektik. Bekir abinin köyünde teyzemgil oturuyordu. Teyzemin kocası o köyün imamıydı. Rahmetli annem bana "Orhan yarın atları hazırla teyzenin köyüne gidelim, bir gece kalır vedalaşır geliriz, biz Manisa'ya göç edeceğiz, uzak memleket bir daha ya görüşürüz ya görüşmeyiz, Allah bilir" dedi. Ben de sevinçle ve heyecanla sabah erkenden kalktım, atları güzelce tımar ettim. Belleme eyerleri iyice bağladım. Dizginleri taktım. Yaklaşık yirmi kilometre yol gideceğiz.

Güzel bir sonbahar günüydü. Yünden yapılı Anadolu motifleriyle nakışlı renkli heybelerimize bir şeyler doldurduk. Atların terkilerine attık, yola revan olduk. Atların biri boz biri doru idi ve rahvan tipi giderlerdi. Rahvan yürüyüş atın yürüyüşleri arasında en iyi olanıdır. Rahvan giden atlar aynı zamanda hem kıymetli hem de pahalıdır. O gün öğleye doğru köye vardık. Gece köyde kaldık.

Sabahleyin Bekir Abi beni görmeye geldi. Hoş beş ettik, bana;

"Orhan kardeş evde hazırlık yaptık öğle yemeğine bize davetlisin" dedi. Ben de "peki" dedim.