Bir önceki yazımızda, gençlik meselesinin popülist bir yaklaşım ile ele alınamayacağını ifade etmiştik.Bu konu toplum boyutundan önce fert boyutunda ele alınması lâzım gelirken, günümüzün gençlik gündemiyle ilgili konuşan ve yazanların, mevzuya toplum veya sosyal olarak yaklaştıklarını görüyoruz. Münafık Marksist felsefeciler, cerbeze ile yanlış hürriyeti anlatırlarken; toplum yoktur, birey vardır diyorlar. Bireyi insan olarak, altı boyutuyla ihtiyaçları, beklentileri, korkuları, psikolojik dünyası ve özlediği adaleti i ele almıyorlar. Burada insan, yalnızca maddi ciheti, hayvani ihtiyaçları ve kapital ile en kolay idare edilmesi yönüyle ele alınıyor. Hatta insanın ihtiyaçlarını arttırarak onu kapitale ve kapital ile yönetene muhtaç duruma getirmeyi, başarı kabul eden bir "BİREY" anlayışı var. Doğrudur, bütün semavi dinlerde önce fert ve sonra fertlerin oluşturduğu toplum esas alınır. Müsbet ilimlerde de bu prensip ile tekâmüle gidilir. Parçadan bütüne doğru bir yol taakip edilir. Cüzü anlayamayan küll hakında ne konuşsun ki... Gençlik meselesinde ise durum bilakis... Önce bütün nazara alınıyor, nadiren ferde iniliyor. Belki de Avrupa'dan bize doğru 19. Y.yıldan sonraki sosyal ve siyasal hareketlerin tesiriyle; gençliğin proplemlerini dert edinmiş hamiyetkâr insanlarımızda bile, bu çarpık sıralamayı görebiliyoruz. Avrupa'nın kendisine özgü "insan yetiştirme laboratuvarlarını" Türkiye'den elbette göremeyiz. Avrupa'nın tarihi mekânlarını dolaşanlarımız; Napoli'de, Londra'da, Paris'te ve daha yüzlerce şehirde üç yüz-dört yüz senelik üniversitelerle, kütüphanelerle karşılaşacaklarlardır. Dört yüz senelik bir gelenekten bahsediyoruz. Rönesans'ın çocukları ve skolastik döneminin hurafeleriyle cedelleşen babaları... Bediüzzaman'ın tesbitiyle, bunların hepsi ışıklarını Kur'an'dan alanlardı. Endülüs Mekteplerinde tahsil görmüşlerin talebeleri veya bizatihi çocukları... Kilisenin büyük ihtilalden sonra mağlup olmasıyla birlikte, Avrupa gençliğini yetiştirecek laboratuvarların başına materyalistler geçecekti. Tarihin bu geçiş sürecİni okuyucularımız az- çok duymuşlardır. Biz kendi içinde binlerce çelişki, isyan, yanlış ve hurafe ile dolu Materyalistlerin yanlışlarını, Maalesef 19. YYdan sonraki Avrupa'nın manevi baskısıyla tahkiksiz ve süzgeçsiz olarak mekteplere almışız. İşte, meselenin bam teli burada kopmuş. İki farklı sistemin çatışmasıyla (medrese ile mektebin) birlikte maalesef garplılaşma ağır basmış. Yani Avrupa'nın semavi dinlere düşman tarzını (İkinci Avrupa) veya insan yetiştirme laboratuvar sistemini Osmanlıya, hilâfet devletinin imkânlarıyla taşımışız. En dindarlarımız, hamiyetperverlerimiz ve hatta şeriatçılarımız bile, ilmi olarak bu yanlışa itraz etmemişler. Bu garbî laboratuvarlarda yetişecek çocuklarımızın; fıtrat ile, İslâmiyet ile, temel ahlâki ilkeler ile ve bin senelik geleneğimizle kavgaya tutuşacaklarını kimse bize anlatmamış. En azından Asya'nın bu kahraman milletinin çocuklarının istidat ve kabiliyetleriyle tamamen ters bir " terbiye ve talim" olduğunu, mütegallip medeniyete meydan okuyarak anlatamamışlar. Geçen yazımızda insan fıtratına da değinmiştik. Fıtratın değişmez temel kanunlarından ve bu kanunların Kur'an ve hadis ile Asr-ı Saadetin Medinetü'n-Nebi laboratuvarında pratize edildiğini yazmıştık. Yani Avrupa'nın Endülüs üzerinden kurmaya çalıştığı