Genç yaşında sırlanan harf emektarı arkadaşlarımızın kervanına, şair Mevlana İdris Zengin de katıldı. Bir insan hem Mevlana hem de İdris olunca, işi gücü muhakkak göklerle ilgili olurdu ki onunki de öyleydi. Bir melek gibi, bir sükûnet gibi, bir derviş gibi, bir serin ağaç gölgesi gibi, ikindi vaktinde sakinleşen rüzgarlar gibi geldi geçti aramızdan... Zarif bir beyefendi, değerli bir yoldaş.Kendine has eğilip bükülmeden duruşuyla, şeref sahibi, "elif gibi düpdüzgün', bir insan geçti aramızdan. Şiirinde dediği gibi: "Elif olmak zordur çünkü elif olmak yuvarlak bir dünyada dik durmanın dik ve önde belki acıyla ama vazgeçmeden durmanın dünya ne kadar dönerse dönsün olduğu yerde kalmanın adıdır elif olmak kaç silah varsa elife çevrilir elif hep olduğu yerdedir silahlar patladığında ilk vurulan eliftir zordur elif olmak elif olmak hep vurulmaktır'Mevlana kardeşimle, aynı yıllarda okuduk İstanbul Hukuk Fakültesi'nde, aynı dergilerde, aynı gazetelerde yazdık, aynı kitap fuarlarında okurlarımızla buluştuk, aynı uçakta, aynı arabada, aynı otelde, aynı ülkelerde, aynı şehirlerde gezdik dolandık. En son Batman'da gençlerle buluşması vardı, onun ardından ben vardığımda Batman'a, o Maraş'a geçmişti ve biraz üşütmüştü dediler, rahatsızlanmıştı dediler, kardeşimiz işte o hastalıktan bir daha çıkamadı... Onun gençlere ve hassasten çocuklara adanmış ömrünü, idealizmi ve duygusallığı açısından bir yanıyla Cahit Zarifoğlu'na, gizemli ve spekülatif zekasıyla, şaşırtıcı kurgu vizyonuyla da Küçük Prens'in yazarı Saint Exupery'e benzetirim. Yazdığı çocuk hikayelerinde kısa bir öyküyü değil, bir alemi anlatır, bir kirpi dili, alfabesi ve sözlüğü hazırlamıştır mesela. Işık hızıyla işleyen bir zeka, edebiyat teknesinin yelkenlerini coşkuyla şişiren yüksek bir hayal gücü... Bir üniversite konferansında hiç konuşmadan talebelere bir müddet baktıktan sonra, aniden cebinden çıkarttığı mızıkayı çalmaya başlaması mesela. Her hali tek, tekrarsız, orjinaldi... Ve kaybolmaları... Pekin'de, Frankfurt'ta, Antalya'da, Balıkesir'de... Yalnızlığı önemsediğindendi sanırım, onun zırhıydı yalnızlık. Allah'a kaçmak'tan bahseder ya Kur'anı Kerim, itikaf gibi sükunete ve yalnızlığa kaçardı. Yitmek, şair Mevlana İdris için olumsuz anlamı olan bir kavram değildi. Ermek veya sırra kadem basmak gibi masalsı bir şeydi sanırım. Feqiye Teyran'ın hikayesinde olduğu gibi, ceylan peşinde koşarken, bir dağdan bir dağa, bir nehirden bir nehire geçip durmuş, tacı tahtı bu uğurda terk etmiş, bu sessiz yol ona, ceylanların, ağaçların, kuşların dilini öğretmiş, hatta kuşların öğretmeni olmuş... Yağmurlu gecelerde, tıpkı bu menkıbedeki gibiydi benim tanıdığım Mevlana