İslâm tarihine, bir de kuvve-i kudsiye nokta-i nazarından bakacak olursak, beşerî mülahazalarla, aradaki farkın, "eyne's-sera mine's-süreyya mesabesinde olduğunu görürüz. Şöyle ki:

Kronolojik olarak Araplardan başlayalım. Yani, Arapların İslâm'dan öncesi ve sonrası.

A) Araplarda kuvve-i kudsiye

İslâm'dan önce Arapların; cahil cühela, vahşi ve korkak olup, gayri medeni oldukları aşikârdır ve zaten isimleri de, "Cahiliye Dönemi Arapları"dır ve meselenin aslına bakılırsa İslâm'ın dışında herkes cahil sayılır ve Ebu Cehil Mekke'nin reisi olup, beş yabancı dil bildiği hâlde, cehaletin babası olmaktan kurtulamamıştır. Yani Tevhid'den mahrum olan ya şirk bataklığına saplanır ya da teslisin girdabında boğulur.

Evet o günkü manzara; zulmet bulutları her tarafı kaplamış, insanlık canavarlıkta sırtlanları geçmiş, kuvvetliler zayıfları eziyor, zenginler fakirleri sömürüyor, kız çocukları diri diri gömülüyor ve içki, kumar, kan davası ve behimî arzuların her çeşidi fütursuzca işleniyordu. İşte bu vahşet hengamesinde Fahr-i Cihan Efendimiz (asm) bir "şems-i tâbân" bulutsuz kuşluk güneşi gibi doğdu. Bu doğuş; güneşin karanlığı kovması gibi bütün kötülükleri kovup, zulmün yerini adalet, vahşetin yerini medeniyet, cehlin yerini ilim ve irfan alarak, ne geçmişte ne gelecekte emsali olmamış ve olmayacak bir Asr-ı Saadet'in meydana gelmesine vesile oldu. Üstad Mesnevi-i Nuriye'deki remizli ifadelerinden birinde diyor:

"Arkadaş! Her bir insanın bir nokta-i istinadı bulunduğuna nazaran, istinad noktalarının tefavütüne farklılığına göre insanların yapabileceği işler de tefavüt eder. Mesela, büyük bir sultana istinadı olan bir nefer, bir şahın yapamadığı bir işi yapar. Çünkü nokta-i istinadı şahtan büyüktür. Evet, kudret-i ezeliye tarafından memur edilen baûda, yani sivrisineğin Nemrud'a olan galebesi; ve bir çekirdeğin, Fâliku'l-Habbi ve'n-Nevâ tarafından verilen izin ve kuvvete binaen, koca bir ağacın cihazatını, malzemesini tazammun etmesi, yani içine alması bu hakikati tenvir eden birer hakikattir. (Mesnevi-i Nuriye, Remizler, s.95)