Yunanistan başbakanı Miçotakis, yüzünde bir maske varmış gibi duran

tebessümüyle geldi- gitti.. Evet, Miçotakis- Erdoğan Görüşmesi'nde - HAMAS'ın bir terör örgütü olarak görüldüğü' şeklindeki Yunan görüşü dışında- bir çok noktadaki pürüzlü meseleler etrafında, açık yüreklilikle müzakereler yapılabilmesi elbette memnuniyet vericidir.

Önce şu gerçeği kabul etmek gerekir: Her devlet, önce, elbette kendi ülke ve halkının maslahatını düşünür ve hiç bir devletin asıl niyeti, başka bir ülkenin daha güçlü ve huzurlu bir duruma gelmesi değildir. Hiç bir ülke de, diğerinin ezelî ve ebedî dostu ve de düşmanı değildir. Ama, her devlet, özellikle de komşusu olan ülke, devlet ve halkların huzurlu olmasını ister. Çünkü, 'Komşuda pişer, bize de düşer..' deyimi, sadece imkân ve nimetler açısından değil, felâket ve külfetler açısından da bir gerçeği ifade eder.

Grek Yunan halkı 450 yıl Osmanlı hâkimiyetinde yaşamıştır. Bir halkın, kendisine yabancı bir dünyanın hâkimiyeti altında yaşaması, 50-100 yılı bile aştığında kendisinin hemen hemen bütün aslî özelliklerini yitirir.

Ama, Hristiyan yunan halkı, 450 yılı bulan bir süre boyunca Müslüman bir gücün hâkimiyeti altında yaşadığı halde, ne dinini yitirmiştir, ne dilini, ne de diğer kendine özgü örf ve âdetlerini.. Bu durum, Osmanlıların veya onun etnik açıdan en etkin unsuru olan bir kavmin üstünlüğünden değil, İslâm'ın, Müslüman olmayan kişi veya halklara, herhangi bir 'din dayatması' yapılamayacağı açısından, ortaya çıkan ilginç bir tablodur. Nitekim, bizim sosyal hayatımızdan İslam uzaklaştırılmaya çalışılınca, bu durum, bırakalım, gayrimüslim halkları; hattâ aynı sosyal bünye içinde inanç potasında kaynaşmış farklı etnik-sosyal Müslüman unsurlar bile, kemalist-laik uygulamaların en dayatmacı özellikleri altında eritilme ve hattâ yok sayılma çabalarının hedefi olmuşlardır. Şimdilerde biraz-biraz, o derin yaraya, 'inanç merhemi' sürülerek acılar giderilmeye çalışılmaktadır.

Milâdî-1800'ün başlarında, ünlü Fransız yazar Rene Chateaubriand, Paris'ten Kudüs'e kadar süren ve o zamana göre uzuun bir yolculuk sırasında, Osmanlı yönetimi altında yaşayan Grek halkına neredeyse ağıt yakacak kadar acınası ve sadece yaşamış olmak için yaşayan, uyuşuk bir halktan ve Osmanlı Paşası'nın da o itaatkâr halkı rahatsız etmeyecek bir yönetim tarzı geliştirdiğinden söz eder. Ama, aradan 15-20 yıl geçmeden nasıl olup da, o uyuşuk halkın Osmanlı'ya karşı çetin bir ayaklanmaya kalkıştığını izah etmek zordur.

Denilebilir ki, 1789 Fransız İhtilâli'nin Avrupa toplumlarında etnik unsurların nasyonalist, hattâ şovenist duygularla harekete geçmesinde özel bir yeri vardır.

Ondan sonra, özellikle 1800'lerden itibaren, İngiltere, Fransa ve Almanya gibi ülkelerin kültürlerinde sürekli vurgulanan romantik bir Helenizm grekçilik yunancılık aşkının uyandığını hatırlamak gerekir. Avrupa kültürünün dört temel sütunundan söz edilir:

'Roma rasyonalizmi akılcılığı,

Grek idealizmi ve romantizmi,

Hristiyan sosyalizmi,

Germen personalizmi şahsiyetçiliği..'

Hattâ o kadar ki, İngiliz şairlerinden Lord Byron Yunan isyanlarında Müslüman Osmanlı'ya karşı savaşa katılmak üzere bizzat silahlı mücadele alanında yer almış ve mücadeleler içinde öldürülmüştür.

Yunan İsyanı, 1821'de istiklalle noktalanınca, Müslüman halkın nasıl korkunç şekilde katledildiği de bir ayrı konu..

Yunanistan Devletinin doğuşunu kolaylaştırmak için, sadece Avrupa'nın güçlü devletleri değil, Rusya'nın da Osmanlı aleyhine bir sonuç çıkması için Osmanlı Donanması'nın yok edilmesi gibi nice entrikaların içinde Avrupa ülkeleriyle işbirliği içinde olduğu unutulmamalıdır.

Ki, Yunan siyasetçilerinin, kendi halklarına hemen daima , bir Türkiye ve Osmanlı ve Müslüman korkusu şırıngaladığı bilinmektedir.. 1897'de Osmanlı'ya saldırdıklarında, Gazi Edhem Paşa kumandasındaki Osmanlı Ordusu 1 ay içinde Atina'ya dayanınca, bütün Avrupa, 'Yunanistan'ı yedirmeyiz!' diye ayağa kalkmış ve de yedirmemişlerdi.

Ve unutulmamalıdır ki, Yunan resmî marşında, bugün de yer almakta olan 'düşman'ın kim olduğunu ayrıca söylemeye gerek yok.. Tamam, iyi komşuluk olsun, ama, iyi komşuya böylesine azgınca saldırıları devamlı, her ulusal marş okunuşunda devamlı tekrarlayan bir komşunun iyi niyetine nasıl inanılır