'İman inanç', akıl yoluyla bütünüyle anlaşılması zor olan bir 'cevher'dir. O cevheri bilmeyen veya anlamayanlar açısından, en kıymetli mücevherle sıradan bir renkli taş arasındaki farkı fark edememek gibi, neredeyse imkânsızdır.

Bütün 'vahy-i ilâhî' kaynaklı dinlerde, ilk insan olarak yaratıldığına inanılan Hz.Âdem ve Hz.Havva'nın, insanlığın başlangıcı olduğuna inanmayanlar, bütün bu mükevvenâtın, kör bir tabiat tarafından, kendiliğinden oluşan bir 'evrim teorisi'yle izah etmeye çalışırlar. Ve elbette yaratılışa ve insana dair yaptıkları izahların hiç bir tutarlılığı da yoktur.

Evet, Hz. Âdem ve Hz. Havva'nın çocukları arasında da ihtilâf olmuş ve Habil, kardeşi Kabil tarafından katledilmiş ve böylece ilk insan kanı cinayet yoluyla yeryüzüne dökülmüş ve ondan sonra insanlar Habil Nesli ve Kabil Nesli olarak ayrışmışlardır...

Bu arada, insanların derilerinin renkleri siyah, beyaz, kızıl, sarı, veya melez ve, dilleri de farklı farklı yaratılışındaki ilâhî hikmet üzerinde çeşitli görüşler dile getirilmiştir...

Ama, asıl mesele, Hâlıq-ı Zülcelâl'in, Yüce Yaratıcı'nın hikmetini kavramaya çalışmaktır...

Şöyle bir düşünelim...

Hz. Nuh Aleyhisselâm'ın inananları bir avuçtu... O kadar ki, kendi oğullarından birisi de ona inanmıyordu. Ona, 'Bir gemi yap, tufan olacak, gemiye inananlarını al, diğerleri gark olacak...' 'emr-i ilâhî'si gelince, Hz. Nuh, kendisine inanmayan oğlunun da gark olacağını düşünerek, babalık duygusuyla, oğlunun boğulmaması için Allah'u Teâlâ'ya niyazda bulundu ve cevaben de, 'Senin evlâdın gark olamayacak' denildi... Ama oğlunun da tufanda boğulmakta olduğunu görünce, Hz. Nuh, bu durumu sual eylediğinde, 'vahy' nâzil oldu ve 'Senin evlâdın seninle birlikte olanlardır.' meâlindeki ölçü bildirildi.

Hz. Mûsa aleyhiselâm, kendi zamanının Firavun'una ve firavunluk düzenine karşı çıkarken, etrafında, onunla birlikte olanlar da, müminleri bir avuçtu.

Hz. İsâ aleyhisselâm'ın 33 yıllık dünya hayatında etrafında toplanan müminleri, (havarileri) 12 kişiden ibaretti, amma, onlardan birisi olan Yehuda da ona ihanet etti, yakalanmasını sağladı...

Hz. Peygamber (S)'in zuhûr ettiği, neredeyse silme müşrik, putperest bir Mekke'de, en yakınındaki amcası Ebû Leheb gibilerle mücadele etmek zorunda kalırken, yanında sayı olarak küçük, ama, büyük bir 'millet' vardı...

Hz. Peygamber'in hemen yanı başındaki bu 'büyük millet'in önde gelenlerinden birileri de Habeş'ten Bilâl, Yemen'den Ebû Zerr, Fars diyarından Selman gibiler idi... İşte o 'büyük millet' ezelden ebede akıp giden insanlığın ve dünyanın gelişim çizgisini değiştirecekti...

İşte öyle bir sosyal bünyede Arap olan veya olmayanlardan nice topluluklar o zamandan beri, 14 asırdır, 'Vahy-i ilâhî'nin, İslâm'ın inanç potasında eriyip Hz. Peygamber'in yönlendirdiği istikamette, insanlık tarihine damgalarını vurdular ve vurmayı ve zamanın derinliklerine nüfuz etmeyi sürdürmekteler.

Evet, biz İslâm Milleti'ni diğerlerinden ayıran özellik, bu iki temel unsurda, 'Tevhîd İnancı'nda 'Lâilaheillallah' ve Nübûvvet'te birleşmeleridir. Bu temelde birleşen insanlar arasında, üstünlük için tek ölçüyü Kur'an-ı Mûbîn, 'En üstününüz, taqvâ ve fazilette üstün olanınızdır...' meâlindeki (Hucûrât Sûresi-13.) âyetle beyan etmiştir. Bunun dışındaki her türlü 'üstünlük' iddiası İslâm açısından 'merdut'tur, ret olunmuştur.

Biz İslâm Milleti olarak, bu ölçüyü aslî özelliğimiz olarak asırlarca koruduk.

Amma, özellikle son 2 asırdır, şeytanî güçlerin, emperyalistlerin beyinlerimize akıttığı zehirle, kan bağı, soy-sop, dil veya deri rengi, ya da içinde doğulan sosyal veya coğrafî mekân farklılıklarına göre, aramızda haram olan ölçüler icad ettik.. Allah'ın 'Millet-i İslâm' adını verdiği biz, kendi aramızda 'çocukluk hastalıkları', kabilecilik, bölgecilik, coğrafyacılık, ulusçuluk' gibi ayrılıkçı eğilimlerle, diğerlerinden 'üstün' veya 'düşkün' denilen onlarca- yüzlerce, kavimler oluşturduk...

Halbuki, 'Hz. Peygamber Arap kavminden olduğu için, Arap kavminde üstünlük vardır' diyenler İslam'ı anlamamışlardır, denilmiştir geçmişte; nice büyük zihinlerce...