Evet, müthiş bir 'düzenbazlık..'

Hakları da yok değil..

Çünkü, 'düzenin kurucusu' kendileri.. Partilerinin kuruluşunun 102. yıldönümü imiş..

Önce tarih adına ileri sürülen iddiaya bakalım..

102 yıl önce mi kuruldu CHP

Önce 'İttihat ve Terakki (Birlik ve İlerleme) Cemiyeti' vardı..

Mayıs-1889'da kurulmuştu.. Kurucularının başında da, o dönemin önde gelen meşhur 'ateist'lerinden ve 'yeni nesiller oluşturmak için Avrupa'dan damızlık erkekler getirmeliyiz..' diyecek kadar aşağılaşan Abdullah Cevdet ve arkadaşlarının bulunduğu bir cemiyet..

Ondan da önce, 'Yeni Osmanlılar Hareketi' vardı. Ama bu hareket Fransız halkının dilinde 'Jeune Turcs'/ Jön Türk /Genç Türkler'e dönüşmüştür. Bu 'Jön Türk' ibaresi, halkımızın dilinde ise, 'Bön Türk'e dönüşmüştür. ('Bön'lük ise, Türkçede 'bir şeye, anlamaktan, şaşkınlık ve hayranlıkla bakmak için, 'bön-bön bakma..' gibi cümleler içinde kullanılmıştır. Avrupa, hele de 18. asrın ortalarından itibaren Sanayi Devrimi'nin kitleleri şaşırtan nice yeniliklerle başka dünyalardaki insanların da dikkatlerini üzerine çevirirken, Avrupa'yı görmekten de öteye, 'Avrupa görmüşlük' ayrı bir sosyal değer haline gelmişti.. Avrupa'nın ürettiği her şey de hayranlıkla izleniyordu..

Anadolu köylerinde, çocukluğumuzda, 60-70 sene öncelerde, 'çerçicilik' denilen bir seyyar ticaret tarzı ve mesleği vardı..

At sırtında, köylere kumaşlar ve tülbentlere kadar her şeyi götüren küçük esnaftan Çerçi diye isimlendirilen kimseler yumurta veya tereyağı vs. karşılığında satış yapar, okuma-yazması olmayan kadınlar bile, alacakları yünlü veya pamuklu dokumaların 'Avrupa malı' olup olmadığını sorarlardı ve bizler, 'Bir şeyin Avrupa malı' olup olmadığı arasındaki farkın ne olduğunu bilmediğimizden, büyüklerimize sorunca, 'Her şeyin en iyisi..' gibi cevaplar alırdık.)

*

Evet, okumuş sınıflarımız sadece ihanet yüzünden değil, ahmakça bir yeni toplum oluşturma zannıyla, oltalardaki yemlere kapılmıştı.. Avrupa'ya gidenler, 'Avrupa görmüş olmanın' aşağılık kompleksinden, duygusundan öteye yeni bir şey getirmemişlerdi, ülkeye..

'Şeyhin kerameti, kendinden menkul' kabilinden, kendi kendilerini 'münevver/ aydın' diye niteleyenler özellikle de o zamanın modası bir eğilimle, Fransa'ya gidiyorlardı. Fransa ve Paris o sıralarda ilk kez diplomatik bir resmî ziyarete çıkan Sultan Abdulaziz'i ağırlarken, Fransız Hükûmeti de aynı zaman diliminde 'hürriyet türküleri' söyleyerek Marsilya limanında gemilerinden inip karaya çıkan -sözde- özgürlük âşığı Osmanlı vatandaşlarına kucak açıyordu..

(Daha sonraki dönemlerde, gizlice Fransa'ya giden Osmanlı vatandaşlarından, sonraların ünlü şairi olan Yahya Kemâl, başında fes ile bindiği bir Fransız gemisi İstanbul'dan ayrılıp Marmara Denizi'nde ilerlemeye başlayınca, güvertede oturup, başındaki 'fes'i çıkarıp, yanında gizlice taşıdığı şapkayı başına geçirdiği zamanı, kendini 'hür bir insan olmanın halet-i rûhiyesine kavuşmuş' gibi hissedişinin gülünçlüğünü itiraf ederek yazar, hâtıratında..)

Ziyâ Paşa'nın o dönemin 'aydıncık'larını çok çarpıcı şekilde resmeden mısraları ne kadar iç acıtıcıdır:

'Mösyö- pardon..' diyerek eylersen, feth-i kelâm (söze başlarsan),

Denilir her sözüne, aynı keramet gibidir..'

*

Osmanlı ile Japonya'nın, dünyanın o günündeki sanayileşme konusuna aynı zamanda kafa yorduğu görülür.. Sultan 2. Abdülhamid, hemen her alanda yüksek mektepler açarken, Japonya da 'Meiji / Işık Hareketi' dedikleri bir yarışla modern teknolojiye ulaşma hamlesini başlatır.. Ama aradan 30 sene geçmeden, Japonya hedefine ulaşırken, kimse, Japon halkının inancıyla, kültürüyle gelenekleriyle uğraşmamış, 'kimono' denilen kıyafetlerine, komik ve kanlı saldırılar başlatmamıştı..

Osmanlı'nın dünya sahnesinden tarihin dehlizlerine gönderilmesi sonrasında bizde yaşananlar ise utanç verici ve milleti adam etmek için, Avrupalılar gibi olmak, onların dünya görüşlerine ve yaşayış tarzlarına ayak uydurmak gibi 'jakobenist / tepeden inmeci' yöntemlerle, bir asrımız heba ve heder edilmeyle sonuçlanmıştır..

*

1914-1918 arasındaki Birinci Dünya Savaşı'nda yenilmiştik.. Savaşın bitmesine 4 ay kala, Halife-Sultan Reşad vefat etmiş ve yerine Vahiduddin geçmişti.. O dönemin iktidarını elinde tutan 'İttihat ve Terakki Cemiyeti'