29 Eylül Pazartesi günü ikindi namazı vaktinde, yağışlı bir havada, Üsküdar-Bağlarbaşı'nda Marmara İlâhiyat Fakültesi Camii, diğer namaz vakitlerinde az görülen bir yoğunlukta, binlerce Müslümanla dopdolu idi...

Anlaşılıyor ki, bu büyük kitleyi buraya, bir şair, edib ve bir kalem adamı olmanın ötesinde bir irfan ve gönül adamı olan Yavuz Bülend Bâkiler'in ebediyet yolculuğuna uğurlanışı çekmişti. Ancak, bu insanların ekseriyetinin, ebediyet yolculuğuna uğurlamak için geldikleri 'merhûm'un şiir veya nesir yazılarını, edebî eserlerini okumuş oldukları uzak ihtimaldi. Öyleyse, 'merhûm'u böylesine bir muhabbet hâlesiyle kuşatan özelliği ne idi

Denilebilir ki, onun bu cezzâbiyeti / çekiciliği, bir gönül adamı ve Müslüman halkımızın, pek çoğunun dile getirmekten çekindiği, korktuğu sözleri, özellikle, son 100 yıllık yakın tarihe, Kemalist-laik uygulamalara bakışını yansıtan sözlerini, bazen TV ekranlarından ve konferanslarında, dostane sohbet halkalarında dinlemiş veya işitmiş olmalarından ve onun mazlum ve mahzun gönüllerin duygularını, okuyanların dinleyenlerin yüreğine dokunan mısralarında anlatmış olmasından kaynaklanıyordu.

Sözgelimi, 'Sivas'ta yoksul çocuklar' başlıklı şiir, edebî bir eser meydana getirmek arzusuyla yazılamazdı herhalde... O yürek hassasiyetine sahip olabilmek için, 'yaratılmışların en şereflisi' olarak anlatılan 'insan'ların, çaresiz ve 'hâmi'siz /koruyucusuz kalmış olanları ve zulüm görmüş insanları ve hele de çocukları ve annelerini gördüğümüzde, o mısraları her birimiz yazamayız ama o sözler bizim ruhumuzda da ürpertiler ve fırtınalar meydana getirir, gözyaşlarımızı yutkunuruz.

Buyurunuz, şu şiiri kendi halimizde de olsa, sessizce değil, düşünerek ve kendi sesimizi duyacak şekilde sesli okumaya:

*

Sivas'ta yoksul çocuklar

Sivas'ta Ulu Câmi avlusunda çocuklar,

Yalvaran gözlerle etrafa baka-baka,

Açıyorlar küçük esmer avuçlarını:

-Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka!

Hükümet konağının yanında biri,

Bir kemik kalmış, bir deri...

'Boya-cilâ yimbeş, boya-cilâ yimbeş' diye ağlıyor,

Ve daha fırça bile tutamıyor elleri...

Garipler Pazarı'nda körpe çocuklar,

Yorgunluktan güzelim yüzleri al-al...

Öldüren bir çığlık dudaklarında:

-Boş hamal! Boş hamal! Boş hamal!

Nane satan, su satan yetim çocuklar,

Şarkı söyleyemediler güneşe-aya...

Biliyorum ne masal dinlemeye doydular,

Ne oyun oynamaya...

Bezirci'de, Yüceyurt'ta, Altıntabak'ta...

Çocuklar var, incecik yüzleri nurdan...

Ama toz toprak içinde elleri ayakları,

Oyuncakları çamurdan...

Ve günahkâr çocuklar, suçlu çocuklar

Mahkeme salonunda bakarım dizi-dizi

Bu suç bizim suçumuz, bu günah bizim,

Affedin bizi...

Gökteki yıldızlar kadar sayısız

Ah, yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları

Anladım farkınız yok, koparılmış başaktan!

Alın bu gözleri benden, alın bu yüreği artık...

Utanıyorum yaşamaktan...

**

Şairimiz, 'Sivaslı olduğu için, orada devamlı gördüğü sahneleri şiirlerine konu edinmişti... Yoksa, o da biliyordu ki, bu sahneler Anadolu'nun hemen her tarafında yaşanıyordu...

*

Evet bu yürek yakan mısralara, Yavuz Bülend ağabeyin, 'Ben Anadolu'yum...' şiirini yazdığı dönemde ülkemizin ve Müslüman halkımızın sadece şu son asırda kimlerin elinde, ne hale düşürüldüğünü yansıtan mısralarının bir kısmını da ekleyelim...

Ben Anadolu'yum

Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç...

Şükrederek, kalktığım sofralarımda

Ya, soğan-ekmek olur, yahut bulamaç.

Hastalarım ölüm yataklarında

Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç.

Zaman zaman nankör çıktı, büyütüp okuttuğum,

Gölge vermedi çok kere diktiğim ağaç...

'Devlet' denince, hep vergi geldi aklıma

Jandarma deyince kırbaç...

(...)

Gittim, yiğitçe döğüştüm gazâ meydanlarında

Ne 'tâk-ı zafer'ler istedim, ne taç...

Savaşta çiğnetmedim 'Hilâl'i düşmanlara,

Barışta düştü üstüme, gölge gölge 'Haç...'

(...)

Ben Anadolu'yum, acılı, mahzûn;

Bende bitmez tükenmez dert, kulaç-kulaç...'

*

Birkaç mısra da, bembeyaz duygularla yazılmış şu kap-karasevdâ şiirinden aktaralım:

'Şaşırdım kaldım işte... Bilmem ki nemsin sen

Sözde, senden kaçıyorum

Dolu-dizgin atlarla...

Bazen sessiz sevdasın

İpekten kanatlarla...

(...)

Ne olur, bir gün beni

Kapından olsun dinle

Öldür bendeki beni

Sonra dirilt kendinle

(...)

Şaşırdım kaldım işte

Bilmem ki, nemsin

Bazen kız kardeşimsin

Bazen de öz annemsin...

(...)

Çaresizim, çaremsin

Şaşırdım kaldım işte

Bilmem ki nemsin'

*

Yavuz Bülend Bâkiler ağabeyin yakın sohbet halkalarında bulunmuşluğum yoktu, onu hep uzaktan takip ederdim. İran'ın edebiyat mahfillerinden önemli bir isim olan Tebrizli şair (merhûm) Asgar Ferdî, 1995'lerde bir İstanbul seyahatine çıkarken ona, 'Yavuz Bülend ağabeyle mutlaka görüşmesi'ni söylemiştim ve o buluşmadan çok hoş hâtıralarla dönmüştü.

*

Yavuz Bülend ağabey bir toplantıda, 'kitap okuma geleneğimizin olmadığı'ndan yakınmış, 'başka dünyalarda insanların ellerinden kitap düşmediği'ni söylemişti, bu yanlış bir tespit de değildi. Ama ne okuyorlardı

'Fakir'e de söz verilince, 'Ağabey, ben mecburen, on yıllarca Batı Avrupa ülkelerinde de yaşamış birisi olarak, sizi teyiden belirteyim ki, evet, devamlı kitap okuyorlar, ama ne okuyorlar

Ya, malûm macera hikayeleri ve polisiye romanlar ve emsali konular. Ciddî kitapları da elbette vardır, ama yollarda, yolculuklarda okunanların içinde, fikrî kitaplar çok azdır. Hoşça vakit geçirmek için, kendi kültürlerinden çerez mahiyetinde kitaplardır okunanlar. Bizim halkımız ise ya doğrudan Kitâbullah'ı, ya da '