İrtibat; görüşmek, konuşmak, bağlantılı olmak gibi anlamlardadır.

Bazen olur ki, şöyle bir görüşüvermek, içinde kocaman neticeleri barındırır, geleceğe dair ciddi bağlar oluşturur. Hayatınıza yeni bir yön katar, renk katar, ruh katar. Güçlü iki elementin bileşimi gibi büyük dalgalanmalara vesile olur. Bu tamamen gören ve görüşenin ruh haliyle alakalı bir durumdur.

İrtibatın, sıla-i rahim gibi bir gereklilik olduğunu düşünüyorum. İrtibat yoksa aynı anne babadan dünyaya gelmeniz bile o yabancılığı ortadan kaldırmaz. İnsanların birbirini sevmesi, görmek istemesi, ruhlar alemindeki kabullerden geliyor. Oradaki tanışıklık, yakınlık dünyayı da şekillendiriyor.

Müfritane irtibat, sıklıkla görüşmek meselesi, iman-Kur'an hizmetlerinde de çokça kullanılır, önerilir. Oysa bu kavramın hayatlanmaya ihtiyacı var. Düşünsenize kendinin ve insanların ebedi hayatları için bir dava peşindesin, ama birlikte yol yürüdüğün, hizmet ettiğin, varlığı senin ebedi hayatına ciddi katkı sunan dava arkadaşlarını yakından tanımıyor, bilmiyorsun bu olacak şey midir

"Görüştünüz de ne oldu" gibi soruların cevabı önemli. Çünkü irtibat, görüşme -evvel emirde-, Allah rızası için yapılırsa daha bir kıymet kazanır. Şevk veren, sabır sunan, dualı, samimiyet dolu görüşmeler nefes kadar değerlidir.

İrtibat; seni oraya taşıyan güçlü duygu niyetle, içine bir ferahlık veren, bir tatlı esinti taşıyan hamiyetle birleşince davranış ruh kazanır, hayatlanır. Bu güzel davranışı, kıymetli iyiliği kim vicdanında değerlendirse bir iç huzur hisseder. Bu, iyiliğin bu dünyadaki İlahi peşin ücretidir.