Gençlerimizin, ebeveynler gibi düşünmeleri, yaşamaları elbette onları mutlu eder.Bu elbette bir uzun sürecin neticesi olacaktır. Belli bir yaşa gelen, belli bir olgunluğa ulaşan ve hayatın sıkıntısını, çilesini ve neşe ve mutluluk unsurlarını gören ebeveyn o noktaya gelinceye kadar ki yaşadıkları, başından geçenler, örnek aldıkları, çalıştıkları, kritik adımları gibi yaşadıkları sürecin nerelerden geçtiğini ve ne gibi adımlar attıklarını gençler bilmek durumundadırlar. Yani evladım da benim gibi olsun demek, bütün o geçmiş süreci de evladın için düşünmek demektir. Yani üzerinden ciddi bir zaman dilimi, çetin şartlar geçmeden bir meyvenin olgunlaşması nasıl adetullah kanununa zıt ise, bir insanın hemen olgunlaşmasını beklemek de onun gibi adetullaha zıttır. 'Gençler neden sohbetlere gelmiyor' sorusunu, o süreçlerden geçmiş kendi hayatlarımızdan düşünmeliyiz. Gençlik yıllarında bizimle ciddi ilgilenmiş, bizi anlamış, bizi sevmiş, bizi maddi ve manevi kabullenmiş büyükler vesilesiyle o ortamlar bize sıcak gelmiştir. Yani davalara, misyonlara gençleri bağlayanlar yine netice de mekanlar değil, insan unsurudur. Bunun çok yönlü tedbirlerinin alınması gerekir. Mesela gençlerin