Çok açlık çeken, hatta kardeşlerini açlıktan dolayı kaybeden Cüneyt Arkın'ın parayı ve şöhreti bulduktan sonra başucunda daima ekmekle uyumasının bize çok şey anlattığını merhumun ardından dile getirmiştim. Bunlardan biri, geçmişini unutmama bilincidir. Ekmek namustur ve ancak namuslu insanlar geçmişini unutmaz.
Namuslu insanlar mazlum çocukların sığındıkları çadırlarda canlı canlı yakılmalarına da sessiz kalmazlar.
Bundan sebep Meksika'dan İngiltere'ye, Afrika'dan İspanya'ya kadar namuslu insanlar ayakta.
Fakat Cem Yılmaz gibiler yanı başlarındaki Gazze soykırımına karşı ölü sessizliğinde hâlâ.
Hayır, çocukların canlı canlı yakılmasına sessiz kalacak kadar psikopat olamazlar.
Sessiz kalmakla İsrail'in bu korkunç soykırımına ortak olduklarını bilemeyecek kadar da ahmak olamazlar.
O hâlde bu kahrolası sessizlik nedir

İsrail Gazze'de katliama başlar başlamaz bilumum "bozguncular" hiç vakit kaybetmeden, "Bize ne Araplardan" veya "Araplar bizi sırtımızdan vurdular" veya "Filistinliler toprak sattılar..." şeklide propagandaya giriştiler.
Sonuç itibarıyla, soykırım karşısında susmaya yani "dilsiz şeytan" olmaya akılları sıra "gerekçe" uydurdular.
Halbuki, çocukların ve kadınların bombalarla paramparça edilmesinin hiçbir gerekçesi yoktur.
Ne ki "bozgunculuğun" da sınırı yok. O kadar ki, Yılmaz Özdil'imiz gündüz gözüyle "soykırımcı İsrail'in" kadrini kıymetini bilelim demeye getirdi.
Ama artık bu safsata gerekçelerin hepsi bitti. Mahut propagandadan geriye sadece utanç kaldı.
Hülasa, domuz gibi susmanın hiçbir bahanesi kalmadı. Cem Yılmaz'larımızın malum dijital platformlara iş yapmasından başka.

Şayet durum bundan ibaretse, söz konusu dijital platformlar "Soykırıma sessiz kalanların projelerini değerlendirmeyeceğiz" deseler, Cem Yılmaz'larımız Filistin için yürüyenlerin önüne geçer, hatta "açlık grevi" bile yapar.
Kardeşlerim bunları doyurmaya bu ülkenin kaynakları yetmez. Bu acayip bir açlıktır. Kazandıkça daha da artan bir açlık...