Siyaset hem bizde hem dünyada yeni bir form almış görünüyor.

Farklı toplum kesimlerini ortak hedefler çerçevesinde uzlaştırmak artık siyasetle uğraşanların pek umurunda değil.

Kamu yararı için projeler üretip hayata geçirmek, ülkenin refahını artırmak, adaleti tesis etmek, kurumların aksayan yönlerini ıslah etmek falan da yok gündemlerinde.

Bu müspet siyasi motivasyonlar, yerlerini çok daha bencil çıkarlara terk etmiş görünüyor; bireylerin ve grupların kendilerinden gayrı herkesi dışlayan çıkarlarına…

'Pastadan' haksız paylar koparmak, siyasetin esas amacı ve motivasyonu haline geliyor.

Liderler ve takipçileri siyaseti biraz da 'ötekilere', 'rakiplere', farklı düşünenlere' kendi ajandalarını dayatma aracı olarak görüyorlar.

Demokrasilerde bunları yapmak için gereken gücün kaynağı, büyük halk kitlelerinin desteği.

O desteği elde edebilmek için 'post-truth' çağının en önemli siyasi enstrümanı kullanılıyor: Olan biteni olduğundan farklı göstermek.

Siyaset, gerçekliği bükerek, 'paralel bir gerçeklik' yaratma sanatı şeklinde icra ediliyor.

Siyasi liderler taraftarlarını, masumların suçlu, haksızların haklı, alacaklıların borçlu olduğuna ikna edebiliyorlar.

Ama sadece kendi taraftarlarını…

Muhalifleri, söylediklerinin yanlışlığını, anlamsızlığını, saçmalığını rahatça görebiliyorlar.

Ama muhalifler de kendi liderlerinin kurguladığı 'paralel gerçeklikte' yaşıyorlar.

Onlar da muhalif kurguların tutarsızlıklarını, yanlışlıklarını görüp sorgulayamıyorlar.

Neticede kimin 'hikayesi' daha çok 'tutuyorsa' geminin dümenine o geçiyor.

Bütün bu anlattıklarımda çok da itiraz edilecek bir şey yok. Siyaset biraz da böyle bir şey.

Elbette 'farklı yorumlar' olacak.

Kimsenin elinde mutlak hakikatin kesin bilgisi bulunmuyor neticede.

Bunun bilincinde olduğumuz sürece sıkıntı yok.

Sıkıntı, inandı(rıldı)ğımız hikayeyi yegâne ve mutlak hakikat kabul ettiğimizde başlıyor.

İnandığımız anlatıyı, sadece bir yorum değil de hakikatin ta kendisi olarak gördüğümüzde; bizim gibi inanmayanları kandırılmış, akılsız ya da hain olarak algılamaya başlıyoruz.

Dahası benimsediğimiz yorumun 'siyaset üstü' ve tartışılmaz sayılması gerektiğini iddia ediyoruz.

Liderimizi 'siyaset üstü' sayarak putlaştırıyoruz.

Avuçlarımızda tuttuğumuz 'mutlak hakikatin' tartışılabilecek, taviz verilebilecek bir tarafı olamayacağı için diyalog kanallarını kapatıyoruz.

Siyasi olan, 'siyaset üstüne' taşındığı anda geriye, kesin inançlı kabilelerin kavgasından başka bir şey kalmıyor.

Biraz somutlaştıralım.

Mesela Kemalistlerin