Merhum Mehmet Akif Ersoy, Safahat isimli meşhur eserindeki Kocakarı ile Ömer şiirinde bir sahabenin ağzından Hz. Ömer'in halifelik dönemine dair bir hikaye anlatır.

Soğuk ve karanlık bir çöl gecesinde Hz. Ömer'i görmek için dışarı çıkan sahabe, onu ıssız sokaklarda tek başına gezinirken bulur.

Halife, gecenin o saatinde, yönettiği insanların ne halde olduğunu görmek için kimseye haber vermeden dolaşmaya çıkmıştır.

Beraberce fakir evlerinin önünde durur, kapılarına kulak verip ne durumda olduklarını anlamaya çalışırlar.

Artık şehrin bittiği yere geldiklerinde uydurma bir çadırla karşılaşırlar.

Çadırın içinde ihtiyar bir kadın, açız diye ağlayan çocuklar için ocakta bir yemek pişirmektedir.

Hz. Ömer bir müddet çadırdan gelen sesleri dinler.

O yemek bir türlü pişmemekte, çocukların ağlamaları kesilmemektedir.

Kim olduğunu belli etmeden selam verip çadıra giren Hz. Ömer, kadına çocukların niye ağladığını sorar.

Kadın, çocukların iki gündür aç olduğunu, ağlayan yetim torunlarını biraz daha oyalayabilmek, onlara sanki yemek pişiyormuş da az sonra hazır olacakmış izlenimini vermek için kazanda sadece su ve çakıl taşları kaynattığını anlatır.

Kadının kendisine yardım edecek hiçbir akrabası kalmamıştır.

Hz. Ömer kadına neden Emir'den (yani kendisinden) yardım istemediğini sorar.

Kadın, halifeye ağır beddualar etmeye başlar.

"Allah onu en yakın zamanda kahretsin, isterim ki belasını bu dünyada bulsun" der.

Hz. Ömer, "halife yoğundur, sen gidip haber vermezsen nereden bilecek onca işin arasında" diye bir mazeret üretecek olur.

"Bu ne çürük bir özür! Beceremeyecektiyse hilafeti kabul etmeseydi" der kadın.

Akif, ihtiyar kadının ağzından, halkı aç ve muhtaçken cihat, fetih, sefer gibi gerekçelerle beceriksizliğini örtmek isteyen siyasi liderlere mesajını verir:

Zavallının işi çokmuş!.. Nedir, muharebe mi

İşitme sen de civarında inleyen elemi,

Medine halkını üryan bırak, Mısır'da dolaş...

"Gazâ! Gazâ!" diye git soy cihanı, gel paylaş!

Çocuklar tekrar ağlamaya başlayınca çıldırma noktasına gelen kadın, artık karşısında olduğunu anladığı halifeye yönelen tepkisinin dozunu arttırır:

"Bu bulutlara kadar yükselen çığlıklar lanet yıldırımları olur, iner tepene! Yetimin ahını yağmur duası zannetme Ömer!"

Görüp işittiklerinin ağırlığı karşısında adeta çöken Hz. Ömer, alelacele koşup kendi sırtında erzak getirir zavallılara.

Ağır çuvalı taşımasına yardım etmek isteyen arkadaşını şu sözlerle reddeder:

Bunun vebali bana ait! Kadın ne söyledi, işitmedin mi

Yarın, Allah'ın huzurunda, yaptıklarımın cezasıyla karşılaştığımda bugün yanımda olanların hiçbiri olmayacak.