Çocuk ve terbiyeden bahsedildiğinde ilk akla gelen şüphesiz anne ve babalardır. Özellikle anne, çocuk terbiyesinde en önemli rolü oynayan kişi olarak, âdeta bir mimar ve mühendis konumundadır.

Hem Kur'ân ayetlerinde hem hadislerde hem de büyük zatların sözlerinde, çocuk terbiyesinin "ilk vasıtası" olarak çocuğun yaşı vurgulanır. Bu terbiye süreci, iki aylık hamilelikten başlayıp yedi yaşına kadar devam eder. Bu ilk dönemin kaçırılmaması ve gerekliliklerinin yerine getirilmesi son derece önemlidir.

Anne ve babanın helal lokma yemesi ve haram işlerden kaçınması, henüz hamilelik döneminden itibaren dikkat edilmesi gereken bir husustur. Çocuğun terbiyesinde ilk adım, hem kendimize hem de çocuğa karşı doğru, dürüst ve ahlâklı bir tavır sergilemektir. Bu erken dönemde çocuk, ne kadar küçük olursa olsun yalanlara, kandırmacalara ve yerine getirilemeyecek vaatlere maruz bırakılmamalıdır.

Çocuğun ilk öğrenme aracı, onun ağlamaları ve sızlanmalarıdır. Bu tepkiler dikkatle takip edilmeli ve ona samimiyetle yaklaşılmalıdır.

Çocuğun eğitimi konusunda ikinci önemli vasıta ise taklittir. Çocuk, bu dönemde özellikle anne ve babasını ve çevresindeki diğer insanları, iyi ya da kötü ayrımı yapmaksızın taklit eder.

Üçüncü, dördüncü ve beşinci dönemler ise çocuğun sürekli olarak öğrenmeye devam ettiği, bilgileri âdeta bir fotoğraf gibi kaydettiği dönemlerdir. Bu süreçte çocuğa dinî bilgiler, doğru davranışlar, aileye bağlılık, saygı ve sadakat öğretilmelidir.