"Siz de şahid olmuşsunuzdur, herkes, insanlığa hizmet etmenin en şerefli vazife olduğunu ve bunun için çalıştığını söyler..."

Elimde olsaydı bir an evvel ölüp bu dünyadan ve içindekilerden kurtulmak isterdim. Sevgili Peygamberimizin bir hadis-işerifleri aklıma geldi. Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem)şöyle buyuruyorlardı: "Ani ölüm, mümine rahmet, fâcire nedamettir." Bilahare bu hadis-işerifin konuşulduğu o ilim meclisini hatırladım. Çorap söküğügibi daha neler aklıma gelmiyordu ki... hepsi de birbirine bağlıydı.

Süfyan-ı Sevri hazretleri, "Ani ölümü istemezdim. Ama fitnelerden korktuğum için ani ölümü istiyorum..." buyurdu.

Orada bulunan Yusüf bin Esbat hazretleri de "Hayır ben ani ölümü istemiyorum, Hatta daha fazla yaşamayı istiyorum. Bu sayede belki günahlarıma tövbe eder, salih ameller işlerim" buyurdu.

Ben de o mecliste bir köşede bulunanlardan biriydim. "Sen de bir şey söylesene Vüheyb!" der gibi gözler yüzüme çevrilince onları mahcup etmemek için utana sıkıla: "Kardeşlerimin söyledikleri yanlış değil ama ben her ikisini de istemem! Çünkü hangisinin hakkımda hayırlı olduğunu bilemem. Allahü teâlâ hakkımda neyi takdir etti ise, onu sever, onu kabul ederim Ondan gelene razıyım!" dedim.

Can kardeşim Süfyan-ı Sevri bu sözümü duyunca yerinden kalktı "Kâbe'nin Rabbine yemin ederim ki bu kardeşim, Allah adamlarındandır. Doğrusunu Vüheyb söyledi" diyerek geldi alnımdan öptü.

Biliyorsunuz benim asıl adım Vüheyb'di. Sonra Behlül DÂNÂ lakabını taktılar. Bu ikinci ismim, yani sonradan ahalinin taktığı ismim öyle üzerime yapıştı ki hançerle kazısaydım da çıkaramazdım. Ben de zaten itiraz etmedim, çoktan kabullenmiştim.

Bu meclisten sonra böyle parmakla gösterilecek şekilde insanların fazla rağbet ettikleri yerlerden uzak durmaya çalıştım. İçimde yeteri kadar düşman vardı zaten, bir de arkadaş çevresinden olsun istemezdim. Onlarla mücadele için o kadar kuvvet ve kudretim olmayabilirdi.