"Pürdikkat sesleri dinliyor, çeşitli notlar alıyorum. Filmin başrolündeki oyuncu, yüksek sesle haykırıyor bir gayrimüslime!"

Seferberlik senelerinde ninemin anlattığı Ermeni çetelerinin yaptıkları zulümler aklıma geldi. Fena hâlde irkildim. İçime kurt düşmüştü bir kere "Şimdi ne yapacağım Bu adamla samimiyetimiz dikkati çekecek kadar Lâkin gayrimüslimlerle çok sıkı-fıkı olmak da münasip değil! Nasıl mesafe koyacağım" Zihnim bu hissiyatla dolu olarak yine eskisi gibi samimi davranmaya, diğer bir ifadeyle rol yapmaya devam ediyordum.

Mühim bir filmimizin en zor sahnelerinden birinin seslendirmesi için stüdyodayız. Gözde dublajcılar çağrılmış, oldukça kalabalık Her birinin eline konuşacakları metinleri çoğaltıp vermişim. Kimi koridorda, kimi dışarıda bir köşede kendi rolünü ezberlemeye çalışıyor. Hareketli bir gün... Bir yanlışlık olmasın diye kılı kırk yarıyorum. Pürdikkat sesleri dinliyor, çeşitli notlar alıyorum. Filmin başrolündeki oyuncu, yüksek sesle haykırıyor bir gayrimüslime:

"Ne zaman aklını başına toplayacaksın

Ne zaman hakikati göreceksin

Ne zaman dünyanın fâni olduğunu, ahiretin bâki olduğunu idrak edip anlayacaksın

Ne zaman, ahirette Cennet'ten, Cehennem'den maada gidilecek bir yerin olmadığını düşüneceksin

Ne zaman kandırıldığını anlayacaksın

Ölüm var ölüm!"mânâsında insanı iliklerine kadar sorgulayan, derinden tefekküre sokabilen, hesaba çeken diyaloglar geçiyordu.

Aşkın Bey, birden seslendirmeyi kesti, geri döndü gür bir sesle;

"Anladım! Anladım! Anladım!" diye haykırdı.

Oyuncular ve teknik ekip donakalmıştık. Hiç kimseden çıt çıkmıyor. O ise bana döndü:

- Yav kardeşim! Sen ne zaman beni Müslüman edeceksin

- !!!

Şoke olmasınaolmuştum da hemen ne demem lâzım geldiğini düşünüyordum. Elimde olmadan gayriihtiyari:

- Ne diyorsun Hiç beklenir mi Hemen şimdi, derhal! dedim. Hani "Söyleyene değil, söyletene bak" denir ya! Ben hâlâ şaşkınım. Adam, gözlerini üzerimize dikmiş hayretle bakan sanatçılara döndü:

- Kimse kusura bakmasın! Çay ve ihtiyaç molası arkadaşlar!