Padişah yüzlerce insan beklerken dokuz kişiyle geldiğimi görünce rengi attı. Kızdığınıpekâlâ anladım...

Emirlerini bir an evvel yerine getirme telaşındaydım. Dünyanın fâniliğini, ahiretin ebedî kalınacak yer olduğunu hissettirebilmek için zaman zaman Sultan'ımızı fazla hırpalıyordum; biraz gönlünü alayım, rahatlatayım istiyordum. Bu düşünceyle akşam namazına gittim.

Namazı müteakiben tesbihat ve duâmı çabuk bitirip herkesten önce caminin bahçesine çıktım, kapıyı tuttum. Her önümden geçene: "Sultanımız Harun Reşid'in selâmı var. Bu akşam yemeğine davet ediyor lakin bir suâlimiz var" dedim, suâlimizi sordum. Doğru cevap veren iki elimizin parmakları kadar çıkmadı. Onları alıp saraya götürdüm. Padişah yüzlerce insan beklerken dokuz kişiyle geldiğimi görünce rengi attı. Kızdığını, fakat bana belli etmemeye çalıştığını pekâlâ anladım. Zoraki tebessüm ederek karşıladı bizleri.

- Behlül bunlar da kim

- Akşam namazına gelenler.

- Ben sana "Akşam namazına gelen herkesi saraya çağır" diye tembih etmedim mi

- Ettiniz Efendim. Lakin

- Lakini de neBehlül Sen o kadar cemaatin arasından bir sofralık bile adam getirmemişsin

- Efendimiz, siz bana camiye gelenleri değil, "namaza gelenleri çağır" buyurdunuz.

- Eee

- Emriniz üzerine, namazdan sonra cami bahçesi kapısında durdum, çıkan herkese, namaz kıldırırken hoca efendinin birinci rekâtte hangi sureyi okuduğunu sordum. Onu da yalnız bu getirdiğim kişiler bildi. "Camiye gelen çoktu ama namaza gelen demek ki yalnız bunlarmış" diye düşündüm.

- AhBehlül! Akıldanem! Yine beni ikaz etmeden duramadın. Çok büyük ders verdin! Ben de bütün kalbimle aldım, kabul ettim.

- Estağfirullah Sultan'ım! Ders vermek ne haddimize! Hep ders alıyoruz. Beşikten mezara kadar ilimle vazifeliyiz.

- Niçin peşini bırakmadığımı anladın mı

- !!!

Sultan'ımın bu samimi niyeti gözlerimi yaşarttı. Gece olmasına rağmen her taraf sımsıcaktı. Ben yanıyorum, etraf; taş toprak görünmez bir ateşle alev alev tutuşmuş cayır cayır yanıyordu. Serinletecek bir yel arıyorum, nerede Ufak bir yaprak kımıldamıyor.