Hepimiz, dünyanın bir köşesinde kendi hayatının hikâyesini yazıyor. Şimdi tam da şu anda bile Afrika çöllerinde, kutuplarda, ekvatorun iki çizgisi arasında birileri, birilerine veya bir şeylere bakıyor, aklından kim bilir neler geçiriyor, bir taşı ötekinin üstüne koyuyor, bir binayı yıkma hesapları yapıyor, bir insanı yeryüzünden silmeyi düşünüyor. Şehirde, köyde, dağ başında, su kenarında fısıltılı yaşamlardan biriken sesler bazen harika bir ezgiye, bazen kakafonik bir yorgunluğa, bazen de dramatik, hüzünlü bir şarkıya dönüşüyor. Ağıt da bizim için kahramanlık türküleri de hüzünlü şarkılar da… Görüntülerden, seslerden, düşüncelerden mozaikler yapıyor, sonra onu kendimize göre yorumlayıp tek kişilik tarzlarla öteki insanların emrine amade kılıyoruz. Kısa cümleler veya uzun cümlelerle dolu bu hikâyemiz. Ölü doğmuş cümleler de var hayatımızda, parıl parıl parıldayanlar da… Hikâyemize yaklaşanlara elimizi uzatıyor, ya yanıyor veya ısınıyoruz. Her vadiden çiçekler yönelmiyor bize ama elmayı kurutmak da kaktüslerden incir devşirmek de bizim şanımızdan. Öyle ya da böyle zamanın akışı hiç durmuyor, rüyalarda bile kesintiye uğramadan yoluna devam ediyor. Derimizi kalınlaştırıyor, bilincimizi güçlendiriyor, ruhumuzu bir buluttan ötekine sürükleyerek bazen yağmurlar yağdırıp bazen de sert fırtınalar estiriyor. Doğrusunu söylemek gerekirse uyandığımız her gün yeni bir hikâyeye kapı aralıyor, her hikâye bir öncesi veya sonrasına eklemlenerek özgeçmişlerimizi oluşturuyor. Yaşadığımız her olay, olduğu haliyle benliğimizin parçasına dönüşmüyor elbette. Bunların bazıları siliniyor, bazıları hafıza ormanlarında tekrar hatırlanmak üzere gölgeye çekiliyor. Her gün, her yerde başımızdan olaylar geçiyor, Kimi susarak, kimi konuşarak, acı çekerek, sevinç duyarak ama her durumda bir hikâyenin eksiklerini tamamlayarak yolculuğumuzu tamamlamaya çalışıyoruz.

Aslında, yalın haliyle bu hikâyenin üç ögesi var. Zaman, mekan ve insan… Bunun dışında kalan her şey bunların türevi. Üstelik hayatı anlamlı kılan tam da bu türevler. Zamanın kipleri mesela… Gün doğumunun tazeliği, öğlenin enerjisi, ikindiye özgü yorgunluk, gurup vaktinin keyfe keder hafifliği, gecenin serinliği, gece yarısının doğurganlığı olmasa zaman tek başına, tek bir kiple insana ne sunabilir ki Aynısı mekanlar için de geçerli. Sadece bir dağ, tek başına bir deniz, salt bir ırmak kenarı, yalnızca şehir meydanı ne söyleyebilir insana, neyi anlatabilir Ve insan… Dünya tek tip insanlar galerisinden ibaret olsa hayat hâlâ çekilebilir midir Kötüler kadar iyiler, korkaklar kadar cesurlar, öfkeliler kadar sabırlılar da bu hikâyenin bir parçası… Mesele şu ki sabah geldiğinde tan vaktini yok etmiyor, ikindi öğlenin, gece akşamın düşmanı değil… Hepsi sırasını bekliyor, kendi içinde ötekileri barındırıyor, öncesini temsil ederken sonrasına çekirdek bırakıyor. Mekanlar için de böyledir. Hiçbir vadi ötekini kıskanmaz, onu yok etmek için kendini şişirme gereği duymaz. Deniz ırmağın, ırmak gölün düşmanı değildir. Hepsi, her yerde sadece kendisi olarak, kendisi kalarak, kendisini temsil makamıyla durur, ancak ve ancak ötekini belirginleştirmek, pekiştirmek, zenginleştirmek için varlığını sürdürür. İnsandır kendisini var kılmanın gerekçesi olarak ötekini yok etmeyi görev bilen. İnsandır mekana da zamana da öldürücü darbeyi vurmak için tetikte bekleyen. İnsandır kendisi yaratmadığı halde insanı yok etme planları yapan. İnsandır kendisi yaratmadığı halde ağacı kesen, dalı kıran, yaprağı inciten. İnsandır zaten ölecek olan hemcinslerine kem gözle bakıp dünya sanki herkese yetmiyormuş gibi ona yerin üstünü değil altını reva gören. İnsandır insana, zamana ve mekana diş bileyen, düşman olan.