Bazen insan öyle bir noktaya gelir ki…

Yüreği daralır, dili susar ama içi isyanla dolar. "Neden ben" der. "Neden hep benim başıma geliyor"

Oysa bir gün, Rabbimiz Davud Peygamber'e şöyle seslenmişti:

"Ey Davud! Günahların göğe yükseldiğinde ben seni meleklerime şikayet etmiyorsam, sen de başına bir musibet geldiğinde beni kullarıma şikayet etme."

Ne kadar güçlü bir cümle değil mi

Bir tokat gibi, bir aynaya bakar gibi…

Çünkü biz, en küçük sıkıntıda Rabbimizi unutur, elimizi insanlara açarız.

Oysa O, günahlarımızı örtüyor. Ayıbımızı gizliyor.

Ama biz, en küçük imtihanda hemen sızlanıyoruz.

Aslında şikayet, sabrın gölgesinde büyüyen bir zayıflıktır.

İnsana ağır gelir belki, ama hakikati budur:

Rabbini kullara şikayet etmek, aczini değil, güvensizliğini gösterir.

Sanki Allah seni unutmuş gibi…

Sanki O'nun rahmeti sadece başkalarına aitmiş gibi…

Oysa belki o sıkıntı, bir rahmetin başlangıcıdır.

Belki bir günahının temizliğidir.