Sevinciniz sevincimiz…

Zaferiniz zaferimiz…

Hüznünüz hüznümüz, kanınız kanımızdır…

Gazze yanarken, insanlığın vicdanı küle dönüyor. Her patlama sesiyle bir bebek ağlaması yankılanıyor gökyüzünde; her molozun altından çıkan bir el, ümmetin suskunluğunu tokat gibi yüzümüze çarpıyor.

Bir yanda çocuklarının cesedini kucağında tutarken "Elhamdülillah" diyebilen Gazze anneleri, diğer yanda üç öğün tok, üç maymunu oynayan İslam beldeleri… Bir yanda iffetini koruyan, Kur'an'ı ezberleyen hafize kızlar; diğer yanda ekran karşısında sessizce izleyen, "keşke"lerle vicdanını susturan kalabalıklar…

Selam olsun direnişin aziz şehitlerine, sebatın ve ribatın mücahidlerine!

Selam olsun Gazze'nin mübarek annelerine, melek gibi masum çocuklarına, sabırla direnen ihtiyarlarına!

Ama ya biz

Bu selamın neresindeyiz

Direnişin yanında mıyız, yoksa sessizliğin konforlu koltuğunda mı oturuyoruz

Bugün Gazze sadece bombalanmıyor; ümmetin onuru, insanlığın ahlakı, dünyanın adaleti de yerle bir ediliyor. Ve biz, kimi zaman "dua ediyoruz" diyerek suskunluğumuzu süslüyoruz. Oysa dua, eylemsiz kaldığında bir temenniden öteye geçmez.