Ekonominin, siyasetin, hukukun, eğitimin, kültürün çöktüğü bir dönemde muhalefet partilerinin bir araya gelerek iktidara bir alternatif sunmaları umut vericidir. Bu çerçevede Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'nun, İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener'in, Demokrasi ve Atılım Partisi Genel Başkanı Ali Babacan'ın, Saadet Partisi Genel Başkanı Temel Karamollaoğlu'nun, Gelecek Partisi Genel Başkanı Ahmet Davutoğlu'nun, Demokrat Parti Genel Başkanı Gültekin Uysal'ın bir araya gelmiş olmaları önemlidir. Siyasi partiler kendi kimliklerini ve ideolojilerini korudukları ve kadrolarını kendi kimlikleri ve ideolojileri üzerinden oluşturdukları ve anayasadaki demokratik, laik, sosyal hukuk devleti ilkesine uydukları sürece, başka kimliklere ve ideolojilere sahip siyasi partilerle, seçim, ortak aday, anayasa, parlamenter sistem konusunda işbirliği yapabilirler. Bu çerçevede söz konusu siyasi partilerin farklı parti programları olsa da asgari ortaklıklarda buluşarak ortak bir seçim beyannamesi oluşturmaları da olanaklıdır. AKP hükümetinin olağanüstü hal koşullarındaki baskı ortamında, serbest ve özgür olmayan bir referandumla, ayrıca mühürsüz oyların sayılmasıyla yasalar çiğnenerek halka dayattığı "Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi" ve muhalefetteki siyasi partilerin mevcut oy oranları, bu işbirliğini ve ittifakı zorunlu kılmaktadır.Öte yanda söz konusu muhalefet partileri, sorunun tek başına parlamenter sisteme dönmekle çözülmeyeceğini anlamalıdırlar. Çünkü Türkiye'nin temel sorunları 2017 yılında "Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemine" geçildikten sonra değil, bu sisteme geçilmeden önce, parlamenter demokratik sistemde ortaya çıkmıştır. 2007-2017 yılları arasında AKP iktidarı döneminde yaşanan bazı olayları hatırlamakta büyük yarar bulunmaktadır: 1) Fethullah Gülen çetesi, hükümetin desteğiyle Türk Silahlı Kuvvetleri'nde, Emniyet'te, yargıda, istihbarat birimlerinde, üniversitelerde, eğitim kurumlarında ve medyada kadrolaştı. 2) "Ergenekon", "Balyoz", "Casusluk" ve "OdaTV" adlı sahte yargı süreçlerinin ve kumpasların sonucunda gazeteciler, yazarlar, siyasetçiler, askerler tutuklandı ve yargı bağımsızlığı ortadan kalktı. 3) Medya kurumlarının yaklaşık yüzde 80'i, hükümete yakın şirketlere baskıyla sattırıldı, medya bu yolla hükümetin kontrolü altına girdi, ifade, basın ve yayın özgürlüğü ortadan kaldırıldı. 4) Üniversiteler hükümetin baskısı ve kontrolü altına girdi, hükümete yakın rektörler ve dekanlar atandı, öğretim üyeleri ve araştırma görevlileri işini kaybetti. 5) "Gezi" protestoları sırasında polis şiddeti nedeniyle gençler katledildi, binlerce vatandaş darp edildi. 6) Yolsuzluk iddiaları hükümet tarafından örtbas edildi, soruşturmalar ve yargı süreçleri engellendi. 7) Hükümet, Suriye'de yönetimi devirmeye