Dün 10 Kasım'dı, benim gibi milyonların en büyük yası. Her ne kadar "Atatürk'ü Anma Günü" olarak adlandırılsa da aslında "Atatürk'ü Anma ve Anlama Günü" olarak değiştirilmeli bu "ulusun en büyük yası"nın adı. Anıyoruz ama...

Atatürk bir kere mi öldü Hayır! Defalarca uğurladık Ata'mızı son yolculuğuna. Cumhuriyetimizi, ilke ve devrimlerini birleşip koruyamadığımız her gün bir kez daha sonsuzluğa uğurlandı. Atatürk'ün devrimleri teker teker çiğnenirken defalarca yatağa düştü Mustafa Kemal Paşa. Minnacık bir çocuk bir tarikat yuvasında cinsel saldırıya uğradığında, buna "Bir kereden bir şey olmaz!" diyenler olduğunda, sokak ortasında bir kadın "imam nikâhlısı" tarafından vurulduğunda, yoksulluk nedeniyle cemaatlerin tuzaklarına düşen gençlerin yaşamları karartıldığında, çocuğunu oradan almak isteyenlere, "ocuğunu alırsan günaha girersin" diyenleri duyduğunda, bir tarikatın ellerine bırakılmış ve denetimi yapılmamış kız öğrenci yurdunda çıkan yangında kömüre dönen gençlerimizin bedenleri ortadayken, yurdu işleten cemaat içerideki dondurucuda kalan 35 kilo eti avukatına istettiğinde bir daha kapattı gözlerini Atatürk.

DEVRİMLER VE KAZANIMLAR YOK EDİLİRKEN...

Millileştirmek için canını dişine taktığı madenler "dış mihraklara" verildiğinde, üstündeki zeytin ağaçları kesildiğinde, ülkenin en zor zamanlarında binbir emekle kurulan Türk fabrikaları teker teker satıldığında, gazete basacak kağıdı ithal ettiğimizde, ata tohumları yok edildiğinde... Savaşın ortasında milli eğitim toplantısı yapan, 238 yıllık geri çekilmeyi durdurduğu Sakarya Meydan Savaşı'nda mühimmatlarının arasında kitap taşıyan Mustafa Kemal Paşa, Türkiye Cumhuriyeti'nin bugün eğitimdeki kayıp yerini gördüğünde bir daha sonsuzluğa uğurlandı.

Savaştan yeni çıkmış bir ülkenin nüfusu hastalıktan kırılırken kendi aşısını, serumunu kendisi üreten, hatta ürettiklerini pek çok ülkeye ihraç eden Hıfzıssıhha Enstitüsü kapatıldığında, evini Kızılay'a bağışlayan Refik Saydam'ın koltuğunda oturanın depremden sonra çadır satışı yaptığı duyulduğunda bir daha, bir daha yitirdik Atatürk'ü.

AYDINLAR HEDEFE ALINIRKEN...

"Din bireyseldir, devlet laik olmalıdır" diyen Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi'nin ilk kadın öğretim üyesi Bahriye Üçok'u katlettiklerinde, "Köy çocukları kapanan Köy Enstitüleri yerine imam hatip liselerine gidiyorlar. Gidiyorlar da ne oluyor Bunlar imam hatip olmuyorlar. Hukuk fakültelerine gidip yargıç ve savcı oluyorlar" diyen büyük gazeteci Uğur Mumcu'yu alçak bir suikastla yaşamdan kopardıklarında, karnından litrelerce su alınırken gözünü kırpmayan Atatürk'ün olan bitende canı nasıl yanardı, kim bilir! Tıpkı etin Emeç, Muammer Aksoy, Necip Hablemitoğlu, Ahmet Taner Kışlalı öldürülürken hissettiklerimiz gibi...

Atatürk'ün askerlerine kurulan kumpaslar da birer 10 Kasım'dı. Türk ulusuna darbe indirmek isteyen karanlık güçlerin adına Türk destanına referansla "Ergenekon" demelerinden gerçekte neye karşı oldukları belli olan FETÖ'cüler ve işbirlikçileri Yarbay Ali Tatar'ı alıp götürdüklerinde, Ali Yarbay bu kumpası onuruna yediremeyip "En küçük suçu ve günahı olmayan ben bu yapılan hukuksuzluğa isyan ve karanlığa bir nebze ışık olabilmek için" diye yazarak yaşamına son verdiğinde de bir başka 10 Kasım'dı aslında.

Bir 10 Kasım da ilerlemiş yaşına ve ağır hastalığına rağmen, memlekete sayısız yararı olmuş Türkan Saylan'ı götürdükleri gündü örneğin.

ORDUYA KUMPAS KURULURKEN...