Golani'nin Şam'a yürüdüğü saatlerde, dünya TV ekranlarına kilitlenmiş olimpiyat töreni gibi Notre Dame Katedrali'nin açılışını izliyordu. Gayri resmi zirve görüşmelerine ve dünya liderlerinin buluşmasına ev sahipliği yapan katedral ışıklar içinde aydınlatılmış, açılış, uluslararası kanallarda canlı yayınla büyük bir şova dönüştürülmüştü.

Siyasi çöküş içindeki Macron, itibar, popülarite kaybını dillere destan "katedral politikası" ile telafi etmek istiyordu. "Emevi Camisi ile ne alaka" diyeceksiniz. "Aydınlanma" ve "laikliğin kalesi" bir ülkede, dini sembollerin araçsallaştırılması bu kerteye varmışsa varın hesap edin.

"Katedral siyaseti" olur da "cami siyaseti" olmaz mı

Hiçbir şeye artık şaşırmıyoruz.

Suriye depremi üzerindeki en çarpıcı değerlendirmelerden birine Ortadoğu uzmanı gazeteci Chris Hedges'in, MI6 diplomatı Alastair Crooke'le gerçekleştirdiği bir YouTube söyleşisinde rastladım.

Vakit ayırabilirseniz söyleşinin tamamını izlemenizi salık veririm: "Chris Hedges Report: The Fall of Assad and What it means for the Middle EastEsad'ın düşüşü ve Ortadoğu için anlamı"...

"Şu anda Suriye'yi derleyip toparlayacak ve bir ulus olmayı bir yana bırakın, toplum olma duygusunu yaratacak kalibre ve karizmada bir liderin çıkma olasılığı sıfırdır!" diyor özetle Crooke ve ekliyor:

"Suriyeliler kendilerini bu nedenle toplumdan kopuk ve yalıtılmış hissetiklerinden, sade kendi başlarının çaresine bakmayı düşünürler."

"Suriyeli gençler ülkelerinde savaşmak yerine neden Türkiye'ye akın ediyor" diye yıllardır kendimize sorduğumuz bir soru vardı ya...

Yanıtı işte bu: Uğruna savaşacak bir ülkeleri olmadığı için.

Okan Bayülgen'in programında İlber Ortaylı ile Soli Özel arasında geçende bu bağlamda gergin bir tartışma yaşandı: Suriye diye bir ülke var mıdır Yok mudur Sonunda İlber Hoca yayını terk etti.

İlber Hoca haklı.

Bir toprak parçası üzerinde hasbelkader bir araya gelen insanlar, ülke olmaya, ulus olmaya yetmiyor. Ülke olmak için bir "kader birliği" ve "aidiyet" duygusu gerekiyor. O duygu Suriye'de yok. Hiç olmamış. Bundan sonra da olmayacak.

Görmüş geçirmiş MI6 diplomatı Crooke'un anlattıkları bunlarla sınırlı değil.

Obama yıllarında çok büyük bir paradigma değişikliği yaşandığına işaret ediyor Crooke.

"O zamana dek, oryantalist gözle de olsa" diyor deneyimli istihbaratçı: "Bölge ülkelerine bakışımız, 'kurumların inşası', 'iki devletli çözüm' vs. gibi seküler mercekle şekilleniyordu. Obama CIA'ye birden bire Esad'ı devirmek emrini verdi. Ve seküler bakış, paradigma değişikliği ile yerini dini sembollerin öne çıkarıldığı şablona bıraktı. Yeni şablon bundan böyle El Aksa'ya karşı Temple MountHaremü'ş Şerif'i koymak olacaktı."

ABD'nin İran karşıtı Sünni eksen ve cihatçılarla al gülüm ver gülüm ilişkilerinin beslenmesi... Bu Obama'nın "Esad devrile!" fermanı ile başlıyor.

Siyasi söylemin tüm köşe taşları seküler içerikten giderek arınıyor ve yekten dini kavramlara, sembollere abanan bir yapıya dönüşüyor.