Geçenlerde yanlışlıkla birinin "Güvenliğe kart bıraktım" cümlesini, "Güvenliğe kalp bıraktım" diye anladım.

Ve bu çok hoşuma gitti. Demek güvenliği sevmişdiye düşündüm.

Bu düşüncelere bu kadar hızla ve doğal bir şekilde nasıl gelebildiğimi anlamanız için ben olmanız gerekir.

Hayatı fantastik bir kurgu gibi yaşıyorum.

Memnunum.

Değiştiremiyorum da zaten. Güvenliğe kalp bırakmak bana TikTok'ta emoji kalp bırakmaktan daha güzel geliyor ayrıca.

Neden sticker gibi kalpler taşımıyoruz ki

Dijital dünyada, günde onlarca sağa sola saçtığımız şu kırmızı kalpten, gerçek hayatta da olsa.

Ceplerimizde taşısak.

Biri bizi mutlu ettiğinde, birini mutlu etmek istediğimizde ve sevdiğimiz şeylere dağıtıversek.

O güvenlik mesela, akşam eve geldiğinde çocukları sorsa "Babaanne bugün kaç kişi kalp bıraktı sana"

Bu bir kutlama olsa.

Kalp bırakılan insan olmak en gururlanacak şey olsa.

Aklıma Yankı Yazgan'ın bir konuşması geldi.

Herkes "Oğlum okulda ezilmiyor değil mi" diye sorar demişti.

Halbuki iyi insan yetiştirmek için asıl sorulması gereken, "Oğlum okulda kimseyi ezmiyor değil mi" olmalı demişti.