Bazen kendimi, bir tapınağın bahçe kapısının oraya bırakılmış, yanan bir mum gibi hissediyorum. Gelenim gidenim yok.

Fırtınalar esiyor, söndü sönecek oluyorum.

Yağmurlar yağıyor, beni bitirecek o ağır çekim damlayı düşünüyorum. Sonra bir el hissediyorum, beni avuçluyor.

Bir el nasıl bir mum alevini canlı tutar şaşıyorum, ama oluyor.

Kimin eli bilmiyorum. Fırtına dinince gidiyor.

Ben yine aydınlatmaya devam ediyorum etrafı, çemberim kadar.

Geceleri büyüyor çember, ateşböcekleri geliyor yanıma iyice aydınlanıyoruz.

Onlara eli anlatıyorum, onlar bana kanatları anlatıyor.

Böyle yaşayıp gidiyoruz, aydınlığım, fırtınalar, el, ateşböcekleri bir döngüdeyiz sanki.

Bu sene zor başladı. Yangından sonraki geceler boyu uyumadım.

Anne oldum, odalardan çıkamadım. Baba oldum, kurtaramadım.

Çocuk oldum, koridorda yolumu kaybettim...

Hâlâ da geçmiş değil, ara ara görüntüler beliriyor, çığlıklar duyuyorum, arkada kalanların gözyaşları bir nehir gibi geçiyor önümden.

Kızgınım, çok kızgınım. Üzgünüm çok üzgünüm. Ve çaresiz...

Sokakta kimi görsem, herkes mumunun alevini canlı tutmaya çalışarak, işine gücüne gidiyor.

Olanlar herkesin gücüne gidiyor.

Herkes bir yerinden yanık.