Biz insanlar, hayatı birbirimiz için genişletme veya daraltma potansiyeline sahibiz.

Biri bir şey der, ufuklara koşarsın, başkası bir şey der, kuyulara yuvarlanırsın.

Kimi var, yanından gittiğinde sana hazineler, yeni düşünceler, yeni bir film, kitap, hikâye bırakır.

Merakını uyandırır.

Geleceğe ait bir lambayı yakar.

Hayatla baş etme şekliyle sana ilham olur.

Onlar gittiğinde, güzel rüzgârları esmeye devam eder.

Kimi vardır, şikâyetle acılaşmıştır.

Olduğu yerden, olduğu halden, olduğu insandan, yanındakinden ve uzağındakinden memnun değildir.

Memnun olmayan insan, bulutuyla gelir.

Senin de güneşini kapatır. Geleceğin ışıklarını söndürür.

Geçmişi, bugünde kaybettiği değerli bir mücevheri arar gibi arar. Arar durur.

Kafasını o arayıştan kaldıramaz.

Senin de bakışların yerlere iner fark etmeden.

Gökyüzünde şarkı söyleyerek uçuşan bülbülleri kaçırırsın.

Bu iki tip insanı yanımıza davet ederken, farkında olmak lazım.

Buraya gelip beni kurutacak mı, yanımda durup beni yeşertecek mi...

İlla bir şeye sebep olması gerekmiyor ama en azından gittiğinde ruhun bir-iki gram ağırlaştı mı yoksa hafifledi mi bir bakmak lazım.

Benim seçimlerim hafifletenden yana.