Bu bir takvim değil; bir kıyamdır.

Bu bir tarih değil; bir doğuştur.

Bu bir sayfa çevirme değil; bir defter yakmadır.

Tarihler MÖ 2025'i, MS 0001'i gösterdiğinde, dünya yine dönüyordu, insanlar yine konuşuyor, para yine el değiştiriyordu. Ama ben... Artık aynı yerde değildim.

Yeryüzünde ayaklarım sabit, ama gökyüzünde ruhum başka bir koordinata geçmişti.

Hacca gelirken şehirlerin gürültüsünü, ekranların bağırışını, dosyaların, mesajların, toplantıların gündemlerini geride bırakabildim.

Ancak kalbimin loş köşelerinde pusuda bekleyen bir başka yük daha vardı: Dündemler...

Zihnimin kuytularına sinmiş yorgunluklar, tamamlanmamış hesaplar, kapanmamış defterler, söylenmemiş cümleler, affedilmemiş benlikler...

Bir özürsüzlük koleksiyonu, bir iç hesap dosyası...

Sustuğum, susturulduğum, susturmayı seçtiğim her şeyin biriktiği tortul bir yalnızlık...

Gündemler sustu, evet. Ama dündemler... Arafat'a kadar tırmaladı.

Sükûtu becerebilen kalbim, onlardan kaçamadı. Hiç susmadılar!

Ama Arafat, sadece bir durak değil, bir duruş.

Sadece bir dağ değil, bir davet.

Arafat hem çıkış hem iniş. Hem içe dönüş hem dışa yükseliş.

Arafat, bedenin gölgesini bıraktığı ve ruhun esas hatlarını yeniden çizdiği yer.

Efendimiz (s.a.v.) "Hac Arafat'tırVakfedir" buyurduğunda sadece bir fiziksel bekleyişten söz etmiyordu.

O vakfe, insanın durup kendine baktığı, ömrüne dışarıdan baktığı, kalbini ilk defa dışarıdan dinlediği o uğrak nokta.

Esas duruş! Hazır ol!

Ve Allah buyuruyor ki: "Temizlendiğine şüphesi olan için, bu şüphe kıyamete kadar ona günah olarak yeter."

Bu şüpheyle yüzleştim; bu vaade tutundum.

Arafat'ta itiraf ettim; yoruldum.

Eski benliğimden, bulanık geçmişimden, içimdeki eski takvimden...

Yüzleşmediğim duyguların susturulmuş feryatlarından...

Ve dündemlerimle helâlleştim.

Kimini affettim, kiminden özür diledim, kimine hakkımı helal ettim.

Ve sonra... durmaya karar verdim.

Susarak, bakarak, bekleyerek durdum.

Vakfeye durdum.

O an, içimde bir cümle duyuldu, "Sana yeni bir tarih veriyorum!"

Tarih sıfırlandı.

Takvim değişti.

Ama en mühimi: kalbim değişti.

Kalbimde yeni bir takvim açıldı, MS. 0001

Arafat bir milattır.

Ama milat sadece tarih değişimi değil; hakikatle çarpışmadır.

Tevbenin zirvesidir Arafat.

İnsanın, kendini affettirmek için insanlara değil, yalnız Allah'a yöneldiği yüksek düzlüktür.

Milyonlarca kul, aynı anda, aynı duyguyla ellerini kaldırır:

"Ya Rabbi! İşte geldim. Perişanım. İtiraf ediyorum. Sensiz yapamam."

O anda melekler, kalpleri tarartartar.

Ve o gün, kim ağladıysa temizlenir; kim sustuysa kalpten bağırmıştır.