Oğlumu üniversite kaydına götürdüm. Bahçede beklerken telefonda bir haber dikkatimi çekti. Bir akademisyen, iki yıldır "sallama" tekniğiyle üniversite sınavına giriyor ve iki yıldır da iyi bölümler kazanıyormuş.

Bu tuhaf haber zihnime takılırken kayıt için içeri girdik. Girdiğimiz bina tarihi bir yapıydı; sütunlarıyla, işlemeleriyle, ruhu ve sanatıyla konuşan bir mekân. O sütunlardan birinde eski bir tablo gözüme ilişti.

Sol tarafında Fransızca "Empire Ottoman - Diplôme", sağ tarafında ise Osmanlıca "Osmanlı Devleti Şehadetnamesi" yazıyordu. Altında ise "Sultan Hazretleri adına verilmiştir." yazılı.

Bahçedeyken önüme düşen haber ve muhtemelen Osmanlı son dönemine ait bu diploma duygularımı ziyadesiyle zorladı ve yordu.

Ülkemizde gençliğin kaderi bir kitapçığın sayfalarına hapsedilmiş durumda. Milyonlarca gencin zekâsı, potansiyeli ve ruhu tek bir sınavın gölgesinde ya başarıya ya da başarısızlığa mahkûm ediliyor.

Oysa diploma aklın ve dahi zekanın kefili değildir; liderliğin, hikmetin ve şahsiyetin teminatı hiç değildir.

Ama biz eğitim sistemimizi bir kâğıt parçasının etrafında döndürdük ve potansiyel Bayraktar'larımızı, Hürkuş'larımızı, Erbakan'larımızı sınav kaygısında boğduk.

Üniversiteyi kazanmak, diplomanın peşine düşmek bir tür "fetih" gibi yüceltiliyor.

Başaran yüceltiliyor, başaramayan hor görülüyor. Stresini kontrol edemediği için tökezleyen bir genç ömür boyu geri plana itiliyor. Öte yandan sahte diplomalara servet dökenler makam ve mevki sahibi olabiliyor.

Bu çelişki, sistemin nasıl bir yozlaşma girdabında debelendiğini göstermiyor mu

Eğer bu sistem 1920'lerde olsaydı Vecihi Hürkuş uçağını yapabilir miydi

Bugün böyle bir sınav düzeniyle kaç tane Selçuk Bayraktar çıkabilir

Kaç beyin, bir kitapçığın içinde boğulup gidiyor, düşünebiliyor muyuz

Mesele sadece sınav değil, daha derin bir krizle karşı karşıyayız.

Okullara konferansa gittiğim de söylemişlerdi, akıllı tahta bozulduğunda ders anlatamayan, pedagojik donanımını yalnızca bir ekrana bağlamış öğretmenler var!

Oysa bir öğretmenin varlığı tahta ile değil, şahsiyetle, ruhla, irfanla ölçülmeli değil mi

Eğitim fakültelerinden çıkan öğretmen adaylarının çoğu, ne milli-manevi bir ruh taşıyor ne de akademik başarı. Kemalist bir sekülerizmin kalıplarında ortaya ruhsuz, değerlerinden kopuk, yol gösteremeyen nesiller çıkıyor.

Eğitim-öğretim alanında üst düzey bir bürokratı ziyaretimde öğrenmiştim: "Türkiye imtihansız bir sisteme hazır, ama en büyük sıkıntımız öğretmen!" demişti.

Bu hakikati en çok Nurettin Topçu görmüştü. "Öğretmen, talebesini ders geçmek için değil, şahsiyet kazanması için eğiten kimsedir." diyor. Ona göre mektep bir "ruh mabedi"ydi. Mahir İz de "İlim yalnızca bilgi yığmak değil, bir terbiyedir."