Sahtekârların dünyasındayalnızlık ilahi bir koruma

MUSTAFA ÇELİK

Yalnızlık çoğu zaman bir eksiklik gibi sunulur bize. Kalabalığın dışında kalmak, bir tür başarısızlık; sosyal hayattan silinmişliğin göstergesi gibi. Oysa bazı yalnızlıklar vardır ki, görünürde sessiz, içten içe kutsal bir sığınaktır. Hele ki sahtekârlığın egemen olduğu bir dünyada…

Evet, modern zamanlarda yalnızlık, bazen hicretten sayılır. İnsan, değerlerini korumak, kirlenmiş ilişkilerden, yozlaşmış toplumlardan, sahte bağlardan uzak durmak adına yalnız kalmayı seçtiğinde; bu, bir kaçış değil, bir hicrettir — yani bir duruştan, bir inançtan, bir arınmadan beslenen anlamlı bir uzaklaşmadır.

Eskiden insanlar, kötülükten uzaklaşmak için göç ederdi. Mekke'den Medine'ye hicret edenler gibi… Yolculuk, sadece bir mekân değişikliği değil, bir anlam arayışıydı. Bugünse yollar çok, ama yönler bulanık. Artık hicret, bir şehri terk etmekten çok, bir hayat tarzını terk etmeye benziyor. Bazen de insan, hiçbir yere gitmeden hicret eder: içine kapanır, sessizleşir, kalabalıktan çekilir… Çünkü modern zamanlarda yalnızlık, bazen hicretten sayılır.

Kalabalıklar arasında kaybolmak kolay. Herkesin bir şeyler söylediği, ama kimsenin kimseyi gerçekten dinlemediği bu çağda, insanın susması bir tercihtir. Bir protestodur belki. Kalitesiz ilişkilerin, yapay gülümsemelerin, sahte yakınlıkların ortasında kendine "dur" demektir. Yalnız kalmayı göze alabilmek, değerlerinden taviz vermemeyi seçmektir. Bu yüzden bazı yalnızlıklar, ruhun göçüdür. Kirlenmiş anlamlardan, sığ muhabbetlerden, tüketilmiş dostluklardan uzaklaşmaktır.

Yalnızlık bazen, insanın kendiyle barışma çabasıdır. Gündelik hengâmeden sıyrılıp, kendi iç sesini duymaya çalışmasıdır. Ne kadar zor olsa da, yalnızlıkta yüzleşilen sessizlik, insanı kalabalıkların gürültüsünden daha çok besler. Çünkü o sessizlikte bir arınma vardır. İçsel bir temizlik… Hicretin ruhu da bu değil miydi zaten

Ancak modern dünyada yalnız kalmak cesaret ister. Çünkü yalnız kalan, kendisiyle baş başa kalır. Maskesiz, filtresiz… Gerçek benliğiyle yüzleşmek zorunda kalır. Bu yüzden birçok insan kalabalıkların içinde kaybolmayı seçer. Ama bazıları vardır ki; karanlığa rağmen içindeki ışığı korumak ister. İşte onların yalnızlığı, bir kaçış değil; bir direniştir. Rabbimiz buyuruyor:

"Ey iman edenler! Siz kendinize bakın. Siz doğru yolda oldukça sapıtmış olanlar size zarar vermez..."(Maide Sûresi/105)

Kendimize dönmekle çok şey yapıyoruz. Belki bir dağa çıkmıyoruz, çölleri geçmiyoruz, ama günümüzde kendi kalbimizi kirletmeden yaşamak bile hicrettir. Ve eğer yalnızlığımız; değerleri korumak, ruhumuzu temiz tutmak, hakikate sadık kalmak içinse — evet, bu yalnızlık bir hicrettir.

Sahtelikten sadeliğe geçişte bir hicrettir. Sahte dostlukların, sahte tebessümlerin, menfaat uğruna sergilenen maskelerin arasında "yalnız" kalmak, aslında bir mahrumiyet değil, bir lütuftur. Çünkü böyle bir ortamda ilişkiler samimiyetten değil, hesaplardan beslenir. Kimin ne zaman sırtından vuracağı belli olmayan bir düzende, yalnız kalmak; omzuna dayalı bıçağın eksikliğidir.

Bu yalnızlık, görünüşte bir dışlanmışlık gibi dursa da, özünde bir korunmadır. Belki Allah'ın eli değmiştir o yalnızlığa. Belki de ruh, bu kirli kalabalığa karışmayı reddettiği için kendine ait bir alan bulmuştur. Kalabalığın gürültüsünden uzak, hakikatin fısıltısına kulak veren bir yalnızlık...