Asırlardır bazı soruların cevabını bulamadı kadınlar. Önemsiz görünse de, kendi hemcinslerine verecek cevabın mahcubiyetini her zaman duydular. Özellikle çeyiz ritüellerinde. Sadece kız annesi değil. Oğlan annesi de sandığını açtığında. Evladı için hazırladığı nadide el emeği ürünlerin çamura basmış gibi sapsarı sandık lekesi olduğunu gördüklerinde şok yaşadılar. Nasıl çıkaracaklardı bu çamur lekelerini. Şu modern çağda bile aldı bir telaş. Eski hanımlardan, Google'dan yardım aldılar. Leğene bastırıp karbonatla çitilediler, beyaz sirke ile ovdular, makinada kaynattılar. Olmadı. Kadın dünyası bu modern çağda bile birbirine mahcup olmaktan korktu. "Çok üzüldüm, lakin evladımın bohçasına o değerli eski iğne oyalarını, beyaz iş aplikeleri, kanaviçe, dantelleri ekleyemedim" dedi. Erkek dünyası da böyle. Bazen en acı haberi duyduğumuz. Hiç tanımadığımız gençlere yüreğimize vura vura ağıt yaktığımız. Atanamamıştır, bir işe girememiştir. O kadar okumuştur, master, doktora bile yapmıştır. pushfn('ads'); Yaşların önündeki 3'lü rakamlar azalmakta 4'lü rakamlar başlamak üzeredir. Babadan harçlık alırken kan kusmaktadır. Bir yuva kuramamıştır, sevdiği kızı da uzun yıllardır bekletmektedir. Doğmamış çocuklarının yasını tutmaktadır. Bir anlık isyanla yerinden kalkıp da. Ertesi gün gazeteler intihar haberi ile bütün ülkeyi sarstığında. Ağlaşan kadınlar, yavrum neden ettin diye gözyaşı dökerken. Ancak erkek dünyası acıyla kafasını sallamaktadır, cebinden iki lira çıkan talihsiz genç için. Kadın işsiz kaldığında zorlansa da, yine de aileyi geçindirme gibi bir gen taşımadığından ancak bir erkek ölecek kadar ezilir hayatın silindirleri arasında un ufak olurken. Kahır dolu sesler birbirine karışır, "ölmeyip de ne yapsın. Bu düzen böyle işte. Evine ekmek götürmekten alıkoyarken erkeği. Ona sadece ölmeyi bırakmakta". Çok acı da olsa kadınlarda değil sadece erkek dünyasında duyarız iflas ettiği için intihar edenleri, işsiz kaldığında, evladı ıyalini geçindiremediğinde. Lakin şu son süreçte. Daha doğrusu son yedi yıldır.