Bir takım iyi oynar, gol atıp maçı kazanır ya da bu galibiyette yapılan organize savunma rol oynarsa doğal olarak futbolcular övülür. Elbette ki hocanın payı da teslim edilir. Ancak galibiyetlerde genellikle aslan payı futbolcularındır. Takım maçı kaybederse kötü oynayan oyuncular eleştiri alabilir ama o oyuncuları gereği gibi oynatamadığı, takım kurgusunda ya da oyuncu seçiminde sorun olduğu ileri sürülerek asıl ağır eleştiriler hocalara yöneltilir. Özellikle büyük, derbi ya da final maçları yitirildiğinde hocalara akla gelmeyecek ağır eleştiriler yöneltilir. Bu eleştirilerin temel nedeni taraftarların çok çeşitli ve değişik fikirleri olmasıdır. Özellikle yorumcuların fikirleri ve konuşmaları bu çeşitliliğe katkı yapar. Maç kazanılıp ya da kaybedildiğinde hocanın daha önce neler yaptığı hangi sorunlarla uğraştığı, bazen çözümü hocanın boyunu aşan sorunlarla baş etmeye çalışarak maça çıktığı kimsenin aklına gelmez. Hocaların işi giderek zorlaşıyor Futbolun giderek bir kitle sporu olmasından sonra hocaların işi futbolcular ve futbolun diğer unsurlarına göre çok zorlaştı. Örneğin oyuncular günde çift antrenmandan yakınırken, hocalar onlardan önce antrenman sahasına gelip bir yandan antrenman yaptırırken diğer taraftan gelecek maçın planlamasını yapar. Kadroyu gözler, sakat olan oyuncuların durumunu kontrol eder, oyuncuların sorunlarıyla bazen kaprisleriyle uğraşır ve taktiklerin planlamasını yapar. Özetlemeye çalıştığım bu sorunlar hocanın profesyonel takımdaki sorumluluklarından bazılarıdır. Ancak hoca kulübün geleceğini de düşünüp tüm oyuncuların değer kazanması için uğraşırken kulübün genç takımlarıyla da ilgilenmesi gerekmektedir. Üst yapıya geçecek oyuncuların kulüp için ne denli değerli olduğunu hocaların bilmesi gerekir. Oyuncular formsuz olabilir ama hocalar asla! Bir yandan rekabet sürerken diğer yandan da kulübü yetenek avcılarının önerdiği oyuncuların