Siyaset İslâm dininde öncelikli bir mesele olmadığı gibi, hakiki bir Müslümanın nazarında da hiçbir zaman birinci mesele haline gelmiş değil.

Konjonktürel olarak değişken olan siyasetin yeri ve önem derecesi, en fazla üçüncü sıraya kadar yükselebilmiştir. Birinci sırada daima iman var; ikinci sırada ise, imanın hayata yansıması, yani o imana göre hayatını tanzim etme meselesi gelir.

Hak ve hakikat bu merkezde olmasına rağmen, günümüz Müslümanlarına baktığımızda, siyaset, bazıları için birinci ve en öncelikli bir mesele haline geldiğini esefle görüyoruz. Bunlar, imanın tahkim edilmesiyle ilgilenmezler; aynı şekilde, imanın gereğini hayatında tatbik edilip edilmesiyle de pek alâkadar olmazlar. Varsa-yoksa siyaset meselesi, parti davası, kişinin hangi partiyi desteklediği hususu...

Özetle: Bunlarda var olduğu sanılan aşk-ı İslamiyet, yerini büyük ölçüde aşk-ı siyasete bırakmıştır. Hemen her şeye, her meseleye artık bu nokta-i nazardan bakıyor, her türlü gelişmeyi buna göre değerlendirmeye tabi tutarlar. Öyle ki, birçok meselede kendilerini kaybettiklerinin dahi farkında değiller.

Oysa ki, samimi bir niyetle "din adına siyaset" meydanına atılan kimselerde, İslâma zarar gelmemesi için "olmazsa olmaz" şartların başında "aşk-ı İslâmiyet" gelir. Yani, dindar siyasetçilerin hedefi, gayesi gibi, esas kaynağı ve hareket noktası da aynı aşk, aynı şevk, aynı sevdâ olmalı.

Bu temel yörüngenin dışına çıkanlarda, ne yazık ki "aşk-ı siyaset" galebe çalmaya başlar. Üstelik, zamanla ve gitgide düğüm bağlayan bir açmazın, bir çıkmazın içine fena halde düşerek boğulur giderler.

Siyaset aşkıyla sarhoş olanlar, zamanla hem dikkat nazarları, hem de bazı duyguları körelmeye yüz tutar. Hakka ve hakikata bağlanmak yerine, tabulaştırmış olduğu kendi liderine tapınırcasına bağlanırlar. Liderlerinin doğrularını da, yanlışlarını da yine aynı aynı aşkla ve hatta bir nevi çılgınlık hali içinde alkış tuttarlar. Hem öyle ki, işlenen hataların, zikzakların, hatta U dönüşlerin farkına bile varmazlar.

Çünkü, bunların akılları başlarında olmadığı gibi, iradesi de elinde değil. Tam bir sürü mantığı (yani mantıksızlığı) içinde meçhûl bir âkıbete doğru sürüklenir giderler. Tâ ki, sert bir kayalığa toslayıp aklını-beynini dağıtıncaya kadar kör-kütük bir sarhoşlukla giderler.

Siyaset aşkıyla "şahıs meftunu" olanlar, aynı zamanda korkunç birer "damgacı" haline gelirler. Ellerinde kirli-boyalı bir mühür, önüne gelen her muhalifin alnına yapıştırıverirler: Sen şusun-busun, yahut şucu-bucusun diyerekten...