Ümmet olarak bize en zor, en ağır gelen bir meselede, en çetin bir şekilde imtihan olunuyoruz: Okuma meselesi.

Okumak, ilk bakışta kolay, basit bir iş gibi görünüyor. Ama, bunu hayatımıza tatbik etmenin ve daimî okumayı ömür boyu alışkanlık haline getirmenin, şu dünya hayatında bizi en çok zorlayan bir mesele olduğunu görüyoruz.

Hakikaten, ilk vahiy olarak gelen "Oku!" emrine uysak, dahası, bu İlâhî emrin ne mânaya geldiğini bilsek ve mahiyetini tam olarak idrak edebilsek, bir dakikamızı dahi boş geçirmeyiz. Öyle ki, her fırsatı değerlendirmeye gayret ederiz. Başta Kur'ân olmak üzere, Kur'ân'ın mânasından süzülen ve Kur'ân ile barışık olan eserleri hemen elimize alıp doyasıya okumaya, okuduğumuzu anlamaya ve anladığımızı hayatımıza tatbik etmeye çalışırız.

Şu dünya hayatı, tam da bu şekilde güzelleşir. Tam da bu şekilde hayattan zevk almaya, nankörlükten kurtularak bize bahşedilen nimetlere şükür ile mukabele etmeye yöneliriz. İşte bu ulvî yöneliş, şüphesiz bize iki dünya hayatının saadetini kazandırır. Aksi yöndeki davranış ise, bize iki dünya hayatını da zehir-zindan eder, bizi azap içinde bırakır.

Evet, ciddi ve esaslı bir şekilde okumak, başlıbaşına üstün bir meziyet sayılır. Bir fazilet, bir medeniyet, bir erdemlilik olarak kabul edilir. Bilgiye erişmek, ilim ve irfan sahibi olmak için en güvenli, en selâmetli bir yoldur, okumak.

Tabiî, sadece "kitabı okumak"tan ibaret değildir bu sır. İnsanı ve kâinatı okumayı da dahil etmeli, bu "sırr-ı azim"e.

Anlayarak okuyan ve okumayı aksatmayanın zihni daha dinamik olur. Kezâ, kalemi velût, sohbeti daha feyizli ve istifadeli olur. Okumayı bırakanların hâli ise, bunu tam tersi yönünde bir şekil alır.

Merhum Zübeyir Gündüzalp'in şu sözü de, son derece düşündürücü geliyor: "Hizmet, hizmet diye, şahsî okumasını ihmal edenin hizmeti muvakkat olur."

Düşündürücü olduğu kadar, çok vahim bir durum. Bir dönem kendisiyle birlikte birçok kimseyi iman hizmetinde koşturmaya çalışan bazı kimselerin, daha sonraları kenarda-köşede âdeta sönükleşmiş mum gibi kalmalarındaki sebeplerden biri bu imiş, demek ki...

Allah muhafaza, böyle bir duruma düşmekten sadece korkmalı değil, titremeli insan. İleri doğru gitmesi gereken iman fedâilerinin gerilemesi, yahut sukût etmiş gibi devre dışı kalması, cidden titretmeli insanı.