Eski bir arkadaşımla iftar sonrası bir bankta oturduk dün akşam. "İnsanın kendi gibi olması ne kadar zor oldu artık. Garip bir dönem" dedi. O anda gözümün önünden onlarca insan tipi geçti. Gerçekten de kendileri gibi değiller artık. Kendi gibi olamamak ne kadar ağır bir yük aslında. Düşündüğün gibi konuşamamak. İnandığını söyleyememek. Kendin gibi olamamak Böyle bir insan acı çeker Arkadaşım, tüm bunları reddedip kendi gibi olanların ödediği bedeli, çektiği sıkıntıları, yaşadığı zorlukları anlattı. Galiba durum onun anlattığından daha vahim hale geldi. Şimdi insan inanmadığını savunmak Olmayanı olmuş gibi göstermek Doğruya yanlış demek zorunda kalıyor bir de Kendi gibi olmayan insan en azından susuyordu. Şimdi kendi gibi olamayan insan, bir de başkası oluyor bu durumda. Ne kadar acı veren, ne kadar insanı savuran bir hal değil mi Artık öylesine garipleşti ki ortam; sosyal medyada, ekranlarda, mikrofon karşısında, ortamlarda başka biri; gerçek hayatta çok başka biri... Ve bunun doğal karşılandığı günler yaşıyoruz. İşin daha vahim tarafı kendi gibi olmayanlar acı çekmiyor artık. Dual bir yaşama alışmış durumdalar, garipsemiyorlar. Çükü etrafına baktığında herkesin benzer durumda olduğunu görüyor ve kendisinin de öyle olmasında bir sorun olmadığına inanıyor. Tuhaflığın normalleşmesi böyle bir şey. Fakat kendi gibi olamayan insanların varlığı kadar, hala kendi gibi olan insanları da görmeliyiz. Saygıyla anlamlıyız hatta onları. Zira bu devirde zor olanı seçiyorlar. Bu insanlar kendi gibi olduğu müddetçe yalnız kalmayı, küçük ya da büyük bedeller ödemeyi