Bediüzzaman'a göre, her safhasında dinî ilimlerle modern fenleri kaynaştıran bir eğitimin, hem mahallî lisanda, hem de resmî dille sunulması gerekiyor ki, "Kürtler için müstakbelde bir darbe-i müthişe hazırlıyor" dediği vahim duruma meydan verilmesin. (Eski Said Dönemi Eserleri, s. 22.)

Münazarat'taki "Hükümet hekim gibidir" bahsinde, umum köylerde veyahut evlerde çeşit çeşit hastalıkları teşhis ederek hükümete iletmek üzere seçilmiş bir adamın reçetesinde yer alan "Cehalet hastalığı ile baş ağrısı var" teşhisindeki hastalığa ilâç olarak "Fen afyonunu önce onların lisanında, sonra resmî lisana çevirerek veriyorum" örneği de bunu ifade ediyor. (Age, s. 210.)

Medresetüzzehra'da "Lisan-ı Arabî vacip, Kürdî caiz, Türkî lâzım" demesi de. (Age, s. 290.)

Bu örnekler, onun eğitimde resmî dili de, anadili de vazgeçilmez olarak gördüğünü gösteriyor ve kökeninde ırkçı yaklaşımlar bulunan mantıksız politikalarla anadilde eğitimi yasaklayan, insanların anadillerinde konuşmaları veya eğitim görmeleri halinde ülkenin parçalanacağı paranoyasıyla bölücü provokasyonların işini daha da kolaylaştıran kafa yapısının bu konuda da ne büyük yanlışlar içinde olduğunu ortaya koyuyor.

İnsanlar, yaşadıkları ülkenin resmî dilini zaten öğrenip kullanmak durumundalar. Bu, kaçınılmaz bir zorunluluk. Bırakın, anadillerini de öğrensinler, konuşsunlar, geliştirsinler ve böylece, resmî dille zaten bağlı oldukları ülkeye olan gönüllü mensubiyet ve aidiyet duyguları daha da güçlensin.

Yasaklayarak ve cezalandırarak varılan yer işte meydanda.

Bu yanlıştan dönme noktasında, Kürtçe yasağının bir ölçüde hafifletilmesi ve TRT'de Kürtçe yayın bir kanal açılması gibi bazı adımlar atıldı. Ama yasakçı reflekslerin zaman zaman yine hortladığı da görülüyor.