Üstad Bediüzzaman'ın; bu hizmet-i Kur'âniyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmeyiniz tavsiyelerine rağmen ille de zarurî bazı uyarılar yapılacak ise; şahsî görüş ve düşüncelerimize göre değil; Nurlardaki ölçü ve prensiplere göre bazı uyarı ve tenkitler yapılmalı.Uyarı ve tenkitler hiçbir garaza kapı aralamadan, yanlışları izale etmek, hak ve hakikatları meydana çıkarmak için yapılmalı. Üstad'ın omuzumuzdaki bir akrebi göstermek misalinde işaret ettiği gibi dâvâ arkadaşımızın bilerek veya bilmeyerek işlediği kusurlardan zarar görmemesi için; iyi niyetle uyarılar yapılmalı. Ayrıca tenkitler gıybet ve dedikodu gibi değil; şahsın kendisine kırmadan, incitmeden, lisan-ı münasip ile söylenmeye dikkat etmeli. Beşer olmamız hasebiyle bilerek veya bilmeyerek sudur eden kusurlara karşı gözümüzü kulağımızı kapatıp, tenkit etmemeliyiz. Kardeşlerimizi sırf kendimize ait olan bazı huy ve adetlerimize, meşrep ve mizacımıza uymayan davranışlarından dolayı tenkit etmemeliyiz. Dâvâ arkadaşlarımızda hata ve kusur olarak gördüğümüz fikir ve düşüncelerin veya hal ve tavırların aynıları veya benzerleri bizde de varsa, kendi hata ve yanlışlarımızı düzeltmeden kardeşlerimizi tenkit etmeye yeltenmemeliyiz. Yapacağımız tenkit, tavsiye veya uyarıların nasıl bir karşılık bulacağını dikkate alarak, damara dokunma ihtimali varsa bu gibi tenkit ve nasihatlardan da kaçınmak lâzım. Daha da önemlisi kardeşlerimize yönelik yapacağımız uyarı veya tenkitler fırsat kollayan ifsat komitelerine malzeme olup, onlarım harim-i ismetimize girerek, mabeynimize ihtilaf ve tefrika tohumlarını ekmeye zemin hazırlamaması lâzım.