Hayır!
Daha önce böylesini yaşamamıştım...
Bir saat içinde iki kez yaya geçidinde üzerime araç sürüldü; koşarak karşıya geçmediğim için ana avrat küfredildi...
İçimden dönüp kaportalarına bir tekme atmak gelmedi desem, yalan olur...

***

Aynı gün bir arkadaşımla karşılaştım...
Metrobüsle geçmiş karşıya...
İçeride önce iki kişi durup dururken yumruklaşmış.
Derken onları ayırmaya çalışanlar birbirine girdi, diye anlattı; "bir anda ortalık birbirlerinin ağzını burnunu nasıl kıracağını, nasıl buna sülalelerini de katacaklarını tasvir eden tiplerle doluverdi."

***

Dahası var...
Geçen hafta kaç kez trafikte sürücülerin araçlarından inip birbirlerine saldırdığına, araçlarındaki ailelerin de kavgaya katıldığına, hatta birinde bir kadın sürücünün korkudan fenalık geçirdiğine şahit oldum...
Ne oluyoruz
Trafiğe, sokağa, insan içine çıkmadan yapamayacağımıza göre...
Bu işin sonu nereye varacak

***

Böyle durumlarda yeri göğü inleten bağırışlar bize çok şey anlatıyor.
Hani "Sen kimsin oğlum, kim" sorgulamaları...
"Sen benim kim olduğumu biliyor musun lan" gösterileri...

***

Şimdi diyeceksiniz ki...
KİŞİLİK olmayınca hamurumuzda...
KİMLİK gösterisiyle idare etmeye çalışıyoruz, o da hep şüpheli, hep netameli bir şey...

***

Fakat daha derinde şu var: Kendimize dair değersizlik hissimiz tavana vurdu...
Neden mi
Çünkü hayat bize kötü davranıyor